Het dorp, deel 17
17. Een winterse zondagochtendwandeling in mijn dorp
Ik ga dagelijks wandelen met de hondjes en zeker op zondag worden dat wat langere wandelingen. Het nabijgelegen jonge bos in, langs de dijk lopen of de Duitse koeien in de wei aanschouwen. Meestal combineer ik het bos met de dijk, een mooie route en mijn jongste hondje loopt graag los te struinen tussen afgevallen blad en takjes.
Soms verlaat ik het pad, maar met de vele regen de afgelopen tijd is het zo drassig dat mijn honden er tot schofthoogte in verdwijnen. Geen goed idee dus en langs het pad is ook voldoende te vinden. Zo blijf ik even staan bij een boom die deels leunt op een andere boom en deels is afgezaagd in houtblokken om op te stoken of er een leuke plant op te zetten. Het deel dat nog staat ziet er triest uit en ik vraag me sterk af of deze boom het wel gaat redden.
Aangezien het ook een fietspad is waar ik loop, moet ik wel rekening houden met fietsers. Omdat ik meestal vroeg ga lopen, valt de drukte gelukkig mee. Toch tref ik twee vrolijke wielrenners aan die mogelijk het te veel gegeten voedsel van kerst willen laten verdwijnen … of hun shirts zitten gewoon te krap. Ze groeten vriendelijk als ik mijn hondjes even opzij laat staan en vervolgen hun weg naar het naastgelegen dorp.
Vervolgens kom ik nu al voor de derde keer deze ochtend een wat oudere man tegen. Hij is op een fiets met grote fietstassen en de derde keer zegt hij mogelijk verontschuldigend: “Wat andere mensen niet allemaal weggooien. Opknappen en goed voor mijn kleinkinderen.” Ik vind het ontroerend en ja, hij ruimt ook nog op. Immers, waarom zou je een tennisraket zomaar tussen de bomen gooien of een tasje met waterflesjes of een grote houten kist. Als ik de spullen zie word ik zelfs een beetje boos. Idioten, gooi de spullen die je weg wilt gooien gewoon thuis in je kliko en niet in de natuur ….
Natuurlijk kom ik ook andere hondeneigenaren en hun viervoeters tegen. Soms bekende en mijn honden worden daar wel blij van. Soms onbekende honden en mijn kleinste hond vindt dat ze dan altijd eerst stevig moet blaffen om vervolgens de andere hond geheel te besnuffelen. Vandaag kom ik een dame met een klein hondje tegen. Een reutje welke erg geïnteresseerd is in mijn hondjes. Het reutje heeft erg veel energie en trekt zijn vrouwtje, die gewoon een gezellige wandeling wilde maken, met zijn kleine lijfje vooruit. Het ziet er ietwat komisch uit.
Even verderop komen we de dame met de grotere jonge en speelse hond en het mopshondje tegen. Die laatste loopt lekker los en volgt het pad van het vrouwtje. Je ziet haar denken ‘Mij maak je niet gek, ik kom wel in mijn eigen tempo thuis’. Gelijk heeft ze en ze negeert vervolgens ook mijn hondjes die haar ietwat gedesillusioneerd nakijken. Gelukkig niet voor lang, want een jogger met een lampje om zijn arm trekt de aandacht. Niet dat dat lampje nog nodig is, maar wellicht loopt hij al een tijdje hard. Geen idee, maar het trekt in ieder geval de aandacht. Ik zie dat zijn voeten niet goed afgewikkeld worden en dat is voor de doorgewinterde hardloper wel belangrijk. Maar goed, wie ben ik om daar iets van te zeggen …
Als mijn kleinste hondje even verderop te dicht bij een visser wil komen, haal ik haar terug. De meeste vissers die ik tegenkom zijn meer van het type ‘chagrijnige oude man’ en dus snel voorbij lopen. Gelukkig is het weer er niet naar dat de waterkant vol zit met deze mannen.
Bijna thuis horen mijn hondjes het hondje van de buurvrouw blaffen. Ze willen haar begroeten, maar zien haar niet. Dit hondje zit binnen, maar kan dusdanig luidruchtig zijn dat je dit buiten op volle sterkte hoort. Mijn hondjes snappen het niet helemaal, geloof ik. Het uurtje lopen met de hondjes zit er weer op. Binnen zitten twee katten voor het raam te wachten, want het is zometeen etenstijd voor de diertjes en voor mij … koffie en een tosti gaan er prima in met dit weer!
