Het dorp, deel 12
12. Dorpse katten en blaffende honden
Katten zijn katten, toch?! Inmiddels zie ik wel het verschil tussen menig schichtige buitenkat uit de stad en de relaxte buitenkat uit het dorp. Ik snap dat ook wel, want in de stad kan eenieder op iedere hoek van de straat omver gereden worden en dus ook een kat. In het dorp is dat allemaal net wat meer relaxed en liggen katten uitgebreid in het open gras van de zon te genieten. Mogelijk zo volgevreten dat ze de dikke eksters en duiven gewoon aan hun neus voorbij laten gaan. Ze lopen letterlijk binnen een meter of twee voor de ogen van de kat. Waar is dat natuurlijk gedrag gebleven, denk ik dan. Het zal wel iets met het volle bordje thuis te maken hebben.
Ik wandel dagelijks met de hondjes en een van de twee lijkt soms qua gedrag een beetje op een kat. Ze ziet alles en heeft de alertheid van de buitenkat. Ze is dus ook extreem waaks om de buitenkatten te detecteren. Aangezien er nogal wat katten zijn die hier buiten lopen, heeft mijn hondje een dagtaak aan het in de gaten te houden van deze viervoeters.
Mijn hondjes kunnen een onder een auto wegschietende kat nog wel waarderen. Heel stoer blijft die kleine dan blaffend bij de auto staan. Immers, dat heeft zij voor elkaar gekregen. Anders ligt dat bij de buitenkatten in mijn dorp. Je moet als hond van sublieme huize komen om een grote rode kater van zijn sokkel te krijgen. Op de hoek van de straat zit hij parmantig het plein te observeren. Wat toeristen die voorbij lopen of fietsen, een dorpsbewoner wandelend mat zijn hondje of de gemeentejongen die het gras komt maaien. De rode kater observeert alles als een koning op zijn troon en dus ook mijn hondjes.
Mijn hyperende hondje blaft zoals ze dat altijd doet, maar de rode kater kijkt ongestoord voor zich uit. Hij gunt haar geen blik waardig en mijn hondje geeft het op enig moment op. Anders is dat met Hitler. Zo noem ik de zwart witte kat met het typerende zwarte snorretje van de gewezen dictator. Die kat loopt met enige regelmaat gezellig achter ons aan en op een dusdanige manier dat mijn kleine hyperende hondje er zelf een beetje nerveus van wordt. Ze kijkt veel om en blijft op een afstandje van Hitler lopen. Ze snap niets van wat deze kat doet, katten schieten toch altijd weg als ze begint te blaffen. Het duizelt haar ongetwijfeld in de bovenkamer.
Dan ziet ze een grote nagenoeg witte kat en die vertoont gelukkig het gedrag zoals zij dat kent. Ze schiet een steeg in als mijn hondjes eraan komen. Mijn hondje heeft haar verstand weer bij elkaar, gelukkig maar.
Thuis gekomen is ze graag in de tuin en aangezien mijn haag nog niet volledig dichtgegroeid is, ziet ze wat er in de straat voorbij komt. De hondjes begroet ze vriendelijk, maar als ze een kat ziet is haar blafje anders. Als vervolgens een van onze eigen katten achter haar staat, snuffelt ze lief aan haar kopje of lijfje. Ik snap wel dat onze katten tot haar roedel behoren, maar toch … een kat is een kat, denk ik dan. Tja, dat is bedacht met een mensenbrein en dat functioneert toch even anders.
Ik denk dat ik niet ontkom aan de vele buitenkatten en de blafjes van mijn hondjes, ook al hebben ze lang niet altijd het beoogde effect.
Wordt vervolgd …
