Het dorp, deel 2
2. Allemaal buufjes
Ik kom uit een enorm hectische periode met een drukke baan en een huis dat niet eenvoudig verkoopt. Een dijkwoning voor de liefhebber, zal ik maar zeggen. De makelaar die het oorspronkelijk zou verkopen had er geen kaas van gegeten en dus pas na maanden overgestapt naar iemand die het wel begrijpt. Al met al een bergje stress, zal ik maar zeggen.
Met lieve collega’s een vrachtauto volgelaten en vanuit de randstad naar het noordoosten vertrokken. The middle of nowhere zoals deze collega’s het noemde en vanuit hun oogpunt ook terecht. Of ik niet bang was om van het randje van de aarde te vallen … en zo hoorde ik meer grappen. Hoe dan ook, een volle vrachtauto moest het nieuwe huis in. Een huis waar ik alleen wat cosmetische dingen hoef te doen, dus dat valt weer mee. En een baan waar ik enkele weken later zou starten.
Eind goed al goed, denk je dan … maar niets is minder waar. Ik heb overal gewoond en me nog nooit alleen gevoeld, maar hier wel. Terwijl er twee vriendinnen op loopafstand wonen en een auto voor de deur. Leuke, curieuze mensen die tijdens het hondjes uitlaten allemaal vriendelijk groeten, dus dat is ook oké. Geen idee waar het gevoel vandaan is gekomen, maar het was er wel. Soms is het er nog. Alsof het zo moet zijn, duik ik dan in hetgeen ik het liefste doe … schrijven. Schrijven over de natuur, over mijn vak als manager én schrijven over mensen. Dat laatste is een voortvloeisel van het observeren. Mijn woning staat nogal strategisch aan het plein en ik hoef nauwelijks moeite te doen om van alles te zien. Temeer de vorige bewoners een deel van de tuinomheining niet geplaatst hebben. Waarom? Geen idee, maar een kant van de tuin was open. Als je dan nog uitkijkt op een mooi weiland, leuke bloemetjes of een bos, maar nee … ik kijk uit op een niet zo fraai huis met oude mensen die zowat achter het erkerraam wonen. Curieus deze tuinopening, maar het hoe en waarom is me niet duidelijk geworden. Aangezien dit ook niet handig is met hondjes, heb ik inmiddels een (groene) wand laten zetten.
Dat wil in de praktijk dus ook zeggen dat ik één inkijk of uitkijk, zoals je het wilt zien, minder heb. Maar dat is oké, want ik heb aan de andere kant nog een buurman die veelal opgesloten in zijn huis zit en zo nu en dan als een duiveltje uit een doosje, plots met de rolstoel in de deuropening zit om zijn sigaretje te roken. Het heeft iets komisch én hij is ook al vaker uit zijn rolstoel gedonderd. Ik stond een keer in mijn keuken met een vriendin te praten toen ik hem plots zag vallen. “Krijg nou wat” riep ik naar haar. “Hij dondert uit zijn rolstoel.” Als een speer zijn we er naar toe gerend en die vriendin is haar man gaan halen. Twee vrouwen sleuren die man niet zomaar even in een ook omgevallen rolstoel. Inmiddels weet ik dat de man qua karakter niet de gemakkelijkste is, maar hij is ook fragiel. Zeker na de dood van zijn vrouw. Ga ik er dan extra rekening mee houden … nou nee, want hij spant je ook met het grootste gemak voor zijn karretje weet ik uit de overlevering.
Omdat ik zicht op zijn huis heb zie ik ook dat hij zo nu en dan ‘ingeladen’ wordt in zo’n speciaal aangepast busje. Laatst had de chauffeur er nogal moeite mee en ging de rolstoel een keer of drie op en neer, voordat hij naar binnen gereden kon worden. In mijn creatieve geest zie ik die rolstoel dan al allerlei capriolen uithalen en een eigen leven gaan leiden, met een mannetje dat er achteraan rent. Hoewel niet echt netjes, moet ik dan toch een beetje glimlachen. Enfin, de man in de bus geladen en onderweg. Het komt op mij over als zou zo iemand ergens ‘uitgelaten’ worden om daarna weer naar huis te moeten, zoals je dat met een hond doet. De man zal zeker iets zinvols gedaan hebben, maar als ik hem even later weer chagrijnig in de deuropening zie denk ik, laat maar zitten. Wat moet je met zo’n ontevreden ziel. Nee, dan een andere buuf, een oudere dame met wat geheugenverlies. Ze is altijd vrolijk en komt je met een glimlach tegemoet. Maar daarover volgende keer meer.
Wordt vervolgd …
