Het dorp, deel 3
3. Allemaal buufjes 2
Als je niet in het zogenaamde ‘standaard plaatje’ past, ben je dus anders. Ook oké, denk ik dan. Maar dat geldt niet voor iedereen. De vergeetachtige dame zou wellicht niet meer thuis moeten wonen, immers ze zal het gas maar laten branden na het koken of de deur niet afsluiten als ze de hond uit gaat laten en over de weg zwabberen in haar auto, omdat ze dat ding niet meer onder controle heeft. Maar ja, wellicht kookt ze elektrisch, is de sociale controle groot en gebeurt er nauwelijks wat in het dorp en is het relatief stil op de weg, dusse … Hoe dan ook, niets van dit alles tot op heden. En ik vind dan dat je niet te snel moet oordelen om iemand maar weg te stoppen. Ik denk dat ze meer baat heeft bij wat extra aandacht. Sterker nog, ik hoor het haar zeggen … ze is soms best alleen …
Gek genoeg is daar dan weer weinig animo voor, want iedereen is druk. Maar ja, als je iets constateert en je kan er iets aan doen, waarom dan niet?! Een vriendin van mij zegt altijd dat je baas van je eigen agenda bent. Er moet dus ergens ruimte zijn, hoewel die vriendin haar agenda ook niet altijd onder controle heeft. Enfin, ik heb al enkele kopjes koffie met haar gedronken, we laten soms gezamenlijk de hondjes uit en zij schiet te hulp als ik met een hondje om me heen lopend een grote struik probeer te snoeien. Volgens mij doe ik dat niet heel vakkundig. Maar goed, ik sta in ieder geval moeilijk te doen om wat takken te snoeien met mijn hondje al springend en blaffend om mij heen lopend. ‘Aandacht’ is haar middle name. Plots neemt de buuf mijn hondje onder de arm mee naar huis. Na verloop van tijd komt ze mijn hondje terugbrengen met de melding dat ze heerlijk een worstje gegeten heeft. Ze kan iets terugdoen en dat doet haar goed. Dat ik vaker hoor dat haar hondje het heerlijk vindt bij de trimmer en dat ze in de avonduren haar laatste plasje in de tuin mag doen, neem ik dan graag voor lief.
Net zoals een vriendelijke kwieke buuf die een hond heeft die geen gebruik meer maakt van zijn oren. Als ik haar tegenkom is ze steevast onder de indruk van de heisa die mijn kleinste hondje maakt. Persoonlijk denk ik dat ik een ADHD-hondje met verlatingsangst heb. Toch krijg ik van de buuf vrijwel iedere keer dezelfde melding. Maar ja, het kan ook zijn dat ze weinig gesprekstof heeft of ik … en dan kom je vaak uit op datgene dat op dat moment opvalt. En eerlijk, wat maakt het uit? Dit is ook een vorm van herkenning, met een vriendelijke ondertoon. Praatje pot, maar even zo belangrijk. En de dame kuiert met haar handen relaxed op de rug verder. Haar oude hond volgt haar.
Als een wat oudere man die ietsje verder weg woont met een grote viervoetige springer voorbij komt, denken mijn honden … laten gaan. Die hond wil indruk maken en dat zal hij ongetwijfeld op veel mensen en dieren doen, maar niet op mijn dieren. Ook dat hoort bij de gemeenschap. En dan kom ik in de ochtend een echtpaar tegen. Altijd samen laten ze een grote hond uit. Ze zijn erg op zichzelf gericht en groeten, maar zullen de honden nooit aan elkaar laten snuffelen. Dat brengt namelijk een praatje met zich mee en volgens mij hebben ze daar geen behoefte aan. We lopen in de ochtenduren met een redelijk grote boog om elkaar heen. Ze groeten ietwat vaag op afstand. Is dat erg? Nee hoor, iedereen is zoals hij is.
In de middag ga ik samen met een vriendin moestuin-klussen. Dat hebben we de moestuinbuuf beloofd en op haar instructie doen wij van alles in de moestuin. Dat gaat wel goed zo, maar het moet wel zoals zij het wil. Ze heeft veel ervaring en zolang het lekkere groenten uit eigen tuin oplevert, is het prima! De stellages die we voor de bonen moeten bouwen zijn eenvoudig maar doeltreffend. Even rommelen, op muurtje staan en er bijna weer afvallen, maar dan heb je ook wat. We maken er één gereed en de andere vriendin en haar man zullen de andere stellages maken. Het overpotten van de kleine kweekpotjes naar de wat grotere is een hels karwei, want de plantjes moeten allemaal gesplitst worden. Ik heb een fijne motoriek, maar die vriendin wat minder en al doende lijkt de klus steeds groter te worden. Ik hoor haar inwendig mopperen, maar als ik eerder klaar ben en haar help, is ook die klus weer geklaard. De moestuinbuuf kijkt tevreden toe vanaf haar rollator.
Wordt vervolgd …
