Therapeutisch: Focus eens op de hond
Ik moet eerlijk bekennen dat wanneer het regent ik de wandelingen met de honden zo kort als mogelijk maak. Regen is prima, maar niet wanneer ik buiten ben. Verder is wandelen met de honden heerlijk en zelfs therapeutisch. Ik kan er mijn hoofd bij leegmaken en dat geeft een extra prettig gevoel, naast de dagelijkse beweging die je krijgt.
Welk hondje past bij mij?
Ik heb jaren geleden een hele tijd gezocht naar een ras dat bij mij past en in overleg met de dierenarts kwam daar de Shih Tzu uit. Een kleiner handzaam hondje, dat wel zijn/haar mannetje staat en voldoende pit heeft. Verder zijn het dieseltjes en ze zijn best grappig. Ik wilde zo’n toverdoosje, zo’n bruin, beige, roomwit hondje dat heel lang van kleur verandert en zelfs nu nog zie ik dat haar haren, weliswaar bescheiden, steeds van kleur veranderen. Lola is een heerlijk rustig en lief hondje dat zichzelf vermaakt en af en toe aandacht van mij wil. Enkele jaren geleden dacht ik, ik zoek er een vriendinnetje voor haar bij en dat werd een zwarte Shih Tzu genaamd Mimi. Een koddig beestje en druk, maar ach ze is pup … toch? Nou nee, nu ze volwassen is, is ze nog steeds klein, druk, gek en een aandachtvrager. Juist dat heb ik nu omgezet naar de focus op haar als we gaan wandelen.
Therapeutisch wandelen met de hond
Als ik met de honden ga wandelen kan ik genieten van de natuur en dat helpt mijn altijd drukke hoofd leeg te maken. Alles krijgt dan extra aandacht, de wind die over de rivier suist en de vogels die zich mee laten voeren. Het ruisen van de hoge bomen en zoemen van de bijen in het insectenveldje. Als de zon schijnt wil ik nog wel eens op een bankje enkele minuten mediteren. Kortom, heerlijk!
Maar ik verleg mijn focus op mijn kleine drukke Mimi. Ze kopieert namelijk haar grote zus en die doet als vrouwtje wel eens een zogenaamd ‘dominant-plasje’ als ze buiten een vreemde geur detecteert. Ze laat dan wat druppels achter zoals een reutje plast met een pootje omhoog. Mimi denkt dat kan ik ook en plast inmiddels standaard zoals een mannetje plast, ook als ze een grote plas moet doen die langer duurt … en dan valt ze om. Of ze weet even niet welk pootje ze omhoog zal doen en dan gaan de achterpootjes plots allebei omhoog. Maar ja, dat houdt ze ook niet lang vol, het is immers geen circus hond.
Vervolgens heeft ze altijd haast, dus wil ze eigenlijk al doorlopen terwijl ze nog aan het plassen is en ook dat ziet er met een pootje in de lucht, al plassend, vreemd uit. Inmiddels is dat ene pootje in de lucht toch wel heel populair en dat doet ze dus ook als ze moet poepen. Haar rugje bolt zich dan zoals het hoort, maar een achterpootje komt vreemd omhoog. Als ze klaar is kijkt ze om alsof ze niet beseft wat ze zojuist gedaan heeft en rent weg alsof er iets achter haar aan komt. Meestal zoekt ze Lola op, die rustig haar ding aan het doen is en met een flinke vaart knalt ze in Lola’s flank. Die is haar inmiddels gewend, dus kijkt er nog nauwelijks van op.
Thuisgekomen na een lange wandeling denk je, even wat eten en dan gaan ze lekker in diepe slaap. Mimi niet, die valt de Perzische katten aan die in huis lopen. Een van de twee is nog kleiner dan zij is, maar gelukkig ook veel sneller, dus die schiet de trap af (waar Mimi niet vanaf durft). Om de andere kat maakt ze een grote boog. Dat is de enige diersoort in huis waar ze respect voor heeft.
Pas als ik ga zitten, komt ze in mijn buurt liggen en kan even haar oogjes sluiten. Maar zelfs in haar slaap blaft ze, gromt ze en beweegt haar pootjes alsof ze aan het spelen is. Zij geeft mij rust, maar hoe krijg ik rust in haar koppie?
