De frustratie stijgt, hoe lang nog?
Ik begrijp het wel, corona houdt iedereen – op wat voor manier dan ook – in de grip. Soms kan je je erbij neerleggen, soms raakt het je even minder en soms komt het keihard binnen. Dat laatste zie ik in mijn omgeving steeds meer gebeuren en dat is niet goed voor de geest. Dan hebben we zometeen naast lichamelijk zieke mensen, ook mentaal zieke mensen.
Iedereen ervaart het anders
Als je geen uitgaanstype bent en je normaal je werk kan doen, dan kan ik me voorstellen dat corona in directe zin niet verschrikkelijk je leven aan het beïnvloeden is. Wellicht in indirecte zin als familie of vrienden er door getroffen worden. Als dit laatste niet het geval is, dan kan het dus zijn dat corona je weinig doet of ben je er zelfs laconiek onder.
Daar tegenover staan de mensen die zeggen dat de wereld in brand staat en er dus van alles moet gebeuren, ook al worden ze zelf niet getroffen. Protesteren tegen of voor wat dan ook, geld inzamelen of mensen activeren om iets te doen.
En dan heb je ook nog de roepende (in de woestijn). Mensen die zeggen dat de regeringen gek geworden zijn. Dat corona niet bestaat of een flinke griep is en we de wereld vooral niet op slot moeten willen gooien. Ze worden ‘wappies’ genoemd.
Alles kan en ik heb over geen van de mensen een oordeel, iedereen moet vooral kunnen denken en doen wat hij of zij zelf wil. Wat me toch wel aan het hart gaat, zijn de mensen die in stilte ‘lijden’. Een groep ondernemers die het eigen kapitaal heeft zien verdampen, simpelweg omdat ze niet aan de slag mochten. Het kapitaal dat bijvoorbeeld zou moeten dienen als pensioen, om de kinderen te laten studeren of die broodnodige verbouwing doorvoeren is weg of bijna weg. Een groep mensen die niet op de barricade gaat, maar waar de frustratie wel langzaam omhoog gaat en de vraag is hoe lang ze het nog vol kunnen houden.
Leven met de dood
Persoonlijk ben ik van mening dat we moeten leren leven met ziekten en niet de wereld op slot houden en hopen dat het weg gaat. Het voelt een beetje naïef. Daar komt nog bij dat mensen op een gegevens moment toch echt dood gaan. Het leven alsmaar proberen te verlengen, is misschien ook niet altijd gewenst. In ieder geval niet kost wat kost. Ik heb wat oudere mensen gesproken en die geven vrijwel unaniem aan dat ze liever iets korter leven, maar dan wel écht kunnen leven. I.p.v. het kasplantje dat achter het raam moet zitten, omdat ze anders wellicht ziek worden.
Allerlei groepen mensen die door beperkingen in vrijheid en het geen geld kunnen verdienen (wat toch een vaste baken in het leven is) gefrustreerd raken. Het ‘er bijna zijn’ is zo nietszeggend, ik kan er in ieder geval niets mee. Wat ik wel kan is gesprekken aangaan met mensen en een welwillend oor zijn. Het lost niet direct hun ‘probleem’ op, maar het lucht wel vaak op.
