We're in beta!

Ik verbaas me …

Menigeen in het arbeidsproces zal zich achter de oren krabben hoe nu verder in dit coronadebacle. Sommige worden juist creatief, andere laten de schouders hangen en weer andere gaan gestaag door. Maar linksom of rechtsom komt er door corona tijd om (mogelijk) ondergewaardeerde zaken te herijken.

Ik verbaas me over mijn eigen omgeving. Want het toerisme is hier van het voorjaar tot het najaar redelijk groots. De bewoners, waar ik er één van ben, worden daar niet echt vrolijk van. Dat de gemeente voor de bewoners nauwelijks wat aan de infrastructuur doet, is een doorn in het oog. Maar het is nu niet druk, ik kan het natuurgebied in zonder hele volksstammen Chinezen, Japanners, Koreanen of Amerikanen tegen te komen die, behalve de molens, ook vooral mijn kleine hondjes willen fotograferen. Nee, nu is het rustig. Ik laat mijn honden los, die rennen lekker rond en ik hoor, behalve wat overvliegende eenden en ganzen, helemaal niets. Ik verbaas me…

Ik verbaas me over de relatieve rust op de verschillende wegen. Op de snelweg, in de stad en langs de toeristische rivierroutes kan ik normaal rijden. Geen heethoofdige, te laat komende, files vermijdende of druk telefonerende mensen én nauwelijks jeugd die vier rijen dik over de weg door het dorp fietst. Niets daarvan en ik verbaas me …

Ik verbaas me over de wandelende en fietsende mensen. Het lijkt rustig in de hoofden van de mensen, want ze kijken rond, staan echt eens stil bij iets van waarde. Soms historisch, soms gericht op de toekomst en soms gewoon om dat het mooi is. De bankjes in het park worden bezet door mensen die echte gesprekken voeren en waar de telefoon diep in de zakken blijft zitten. De streekondernemer heeft plots meer aanloop en mensen lijken zijn producten nog te waarderen ook. Deze boer hoor je voor de verandering niet klagen. Ik verbaas me …

Ik verbaas me door de rekensommen die mensen van alle leeftijden plots niet meer lijken te kunnen maken. Want die 1,5 meter die we voorlopig even vol moeten houden, lapt menigeen aan de laars. En eigenlijk alleen omdat hij of zij bedacht heeft daar naar toe te gaan waar de meerderheid van Nederland ook dacht naar toe te willen gaan. Ik mis op dat vlak de creativiteit, want Nederland heeft echt meer te bieden dan de stranden, winkelstraten en grote winkelketens. Ik verbaas me …

Gelukkig verbaas ik me ook over de mensen die Nederland aan het herontdekken zijn. Aangezien het sociale verkeer buitenshuis zowat stil ligt, moeten mensen wat. De woning is op enig moment wel schoon en uitgemest én veel mensen hebben toch moeite om eens stil op een stoel te gaan zitten. In de woede iets te moeten ondernemer, herontdekken ze Nederland met de verschillende soorten natuur, de zon die toch echt meer schijnt dan je in de gaten hebt als je druk op het werk bent en de fietsenwinkels doen erg goede zaken. Nederland fietsland doet zijn naam eer aan en de ‘voor het plezier fietsende mensen’ beperken zich niet tot de pensionado’s. Ik verbaas me … gelukkig!

Visit Us On TwitterVisit Us On Facebook