De samenleving ben je samen
Als ik de nieuwsberichten in de media volg, valt me steeds meer op dat nogal wat klagende mensen ook iets van geen verantwoording en actie nemen in zich hebben. “Zij hebben het gedaan …”. Vervolgens stopt het en beluister ik eigenlijk geen verantwoording en/of actie. Hoewel klagen af en toe op kan luchten en je soms je frustratie moet kunnen uiten, komt daar voor mij iets achteraan, nl. wat ga ik eraan doen. Dat mis ik helaas nogal eens.
Wat kunnen boeren zelf ondernemen (behalve staken)
Vooropgesteld dat de mens zakelijk en particulier soms machteloos is als het om de overheid gaat. Denk aan al die gedupeerde met de kinderopvangtoeslag. Immers, iedere actie die genomen werd, werd keihard teruggeworpen door de belastingdienst. Maar het ligt mijns inziens anders als je een eigen verantwoordelijkheid hebt en dat is bijvoorbeeld bij de boeren en hun CO2 uitstoot het geval. Natuurlijk heeft de overheid de ogen te lang gesloten en komt plots vanuit een soort paniekvoetbal met acties richting de boeren, die daar dan maar op moeten reageren.
Echter, diezelfde boeren weten ook dat ze veel te veel CO2 uitstoten. Je ziet immers ook nogal wat boeren die zelf al eerder initiatief hebben genomen. Ze wachten niet lijdzaam af tot de overheid ze de mond snoert en ze gaan bijvoorbeeld biologisch boeren. Beter voor het milieu en beter voor de dieren. Uiteraard hoort daar dan weer een kostenplaatje bij, maar dat alleen mag geen reden zijn om dan maar de schouders op te halen en lijdzaam toe te zien dan wel te protesteren. Natuurlijk is je stem laten horen niet verkeerd en moet de politiek eens kappen met incidentenmanagement. Echter, neem ook zelf de verantwoording voor jouw deel en ga er mee aan de slag.
Ventileer wat je dwars zit, maar doe zelf ook iets
Of iemand die ergens woont waarvan hij vindt dat de buurt erg achteruitgaat en de criminaliteit toeneemt. Hij ventileert het overal voor wie het maar horen wil. Prima en de journalist schetst een beeld dat dit lijkt te bevestigen. Wat ik dan weer niet snap, is het gegeven dat de man niet aan de buurt gekluisterd zit, maar ook geen actie onderneemt richting woningbouw of anderszins om in ieder geval op een lijst te komen voor een andere woning. Sterker nog, de woningbouwvereniging is i.v.m. renovaties eerder in beeld gekomen over wie er wil verhuizen. “Ja, ik ben gek … nu wordt de woning opgeknapt en als ik ga verhuizen moet ik maar weer afwachten”. … en de man zinkt weer weg in zijn stoel en klaagt gewoon door over de toenemende criminaliteit. Uiteraard is hier ook een taak voor de politie, maar die kampen ook nog met andere problemen.
Tenslotte zag ik een jonge vrouw die alleen maar uit kon spreken dat ze met haar 7 piercings in het gezicht maar niet die receptionistebaan kreeg. Een functie die ze ambieert. “Daar moet iets aan gedaan worden!” roept ze al kauwgom knauwend enkele keren in het interview. Hoewel ik discriminatie verwerpelijk vind, kan ik me bij een representatieve functie ook voorstellen dat niet alles geoorloofd is. Dan gaat het er dus om hoe belangrijk een dergelijke functie voor je is. Belangrijk genoeg om je piercings tijdens het werk uit te halen? Of je zoekt iets anders leuks waar die piercings geen probleem zijn. Natuurlijk heeft dit te maken met wat maatschappelijk geaccepteerd is en wat niet. Echter, alleen roepen dat je gediscrimineerd wordt, niet aan die baan kunt komen en je daarom in de bijstand zit, voegt ook niets toe.
Kortom, de samenleving ben je samen. Iedereen moet gehoord kunnen worden, maar afwachten omdat die ander het altijd gedaan heeft, lost ook niets op.
