Kerstgedachten: De ziel uit kerstmis
Kerstmis was in het verleden altijd een grote dag bij onze familie, althans eerste kerstdag. Dat geneuzel met tweede kerstdag voelde toch anders. Toch is kerstmis voor mij anders geworden en ik ben er inmiddels uit waar dit aan ligt. Het is slechts een gegeven, maar wel een om over na te denken.
Mijn moeder was geen keukenprinses en als ze dat wel was, dan heeft ze dat vele jaren goed verborgen weten te houden. Ze kookte uiteraard voor het gezin en met kerst deed ze extra haar best. Het was in mijn jeugd altijd kalkoentijd en dat werd maar wat graag gegeten. Mijn familie droeg het woord ‘karnivoor’ een warm hart toe, zal ik maar zeggen.
Onze eerste kerstdag bestond uit extra netjes kleden, naar de kerk (en dat was bij ons niet alleen met kerstmis, maar iedere zondag), lekkere hapjes eten, cadeautjes uitpakken, spelletjes doen, een groot feestmaal nuttigen en daarna voor de televisie uitbuiken en een alcoholisch drankje nuttigen.
Nieuwe kleertjes aan was voor mij al een feest, lange haren mooi in een hoge staart door mama opgemaakt én lopend naar de kerk. Een met weinig fantasie gebouwde relatief nieuwe kerk. God zij dank dat dat lelijke ding inmiddels is afgebroken. De pastoor met extra discipelen aan zijn zijde, ja het mag wat kosten als die belangrijke baby geboren wordt, én een uitgebreid koor. Dat laatste was altijd mijn redding in de kerk, want die verhalen van de pastoor die kende ik inmiddels wel en de nachtmis hadden we de avond ervoor ook al gehad. Maar het volwassen- en kinderkoor vond ik wel iets hebben. Met een inmiddels houten achterwerk naar huis, opwarmen bij de kachel en het feest kon beginnen.
De cadeautjes werden uitgepakt en als mama in de keuken bezig was en papa haar hielp, speelde mijn broers en ik spelletjes. Als jongste delfde ik nogal eens het onderspit, maar als ik al een keer dreigde te winnen met monopoly, dan gooide mijn broer het bord omver. Hij kon niet echt tegen zijn verlies. De hapjes en drankjes werden gebracht en de lekkere geuren kwamen al uit de keuken. Zo tegen het einde van de middag was de tafel netjes gedekt en met het ‘goede’ servies op tafel, ja mijn moeder had serviezen voor zon- en feestdagen, mochten we aanschuiven. We hebben wel eens kalkoenen gehad die zo groot waren, dat we weken na kerst op een of andere manier nog kalkoen aten.
Aangezien de vaatwasser bij ons zijn intrede nog niet gedaan had, werd er netjes afgewassen en afgedroogd en daar mochten de kinderen aan deelnemen. Wel typisch dat één broer dan altijd net ernstig naar het toilet moest en tegen de tijd dat we bijna klaar waren, was hij dat ook. Het uitbuiken was vaak een kwestie van op de bank hangen met een drankje, totdat het eten ook daadwerkelijk in de darmen aan de slag ging. De televisie met die enorme toeter er achter stelde toen nog niet veel voor, maar er werd wel naar gekeken.
Het was ieder jaar vrijwel hetzelfde, maar voelde voor mij als ultiem gezinsmoment. Althans, dat heb ik me later pas bedacht. Op dat moment wist ik niet beter. Dat veranderde toen mijn moeder ziek werd en overleed. Papa deed ongelooflijk zijn best om het gezin draaiende te houden en slaagde daar ogenschijnlijk aardig in. Mijn jongste broer ontspoorde wel eens op school en dat ging hij dan weer recht praten. Toch is dat gevoel van die kerst met mama erbij nooit meer teruggekomen. Mama was geen knuffelaar en had al de nodige krasjes op haar hart, maar je wist dat ze van je hield. De zogenoemde typische kerstgedachten vind ik bullshit, dat gevoel moet je altijd bij je hebben. Maar de gedachten aan dat gevoel van kerst met mama, geeft me een glimlach. Zij was de ziel van mijn kerst.
25/12/2018
