Hoe leuk wachten kan zijn…
Veel mensen, inclusief mezelf, vinden moeten wachten op … en dat kan van alles zijn … helemaal niet leuk. Iedereen probeert zijn tijd goed in te vullen en dan pakt iemand anders zomaar je tijd in. Toch kan dit soms uitpakken en dan is dat ‘wachten’ ineens niet zo erg meer. Zo heb ik op enig moment met een zakenrelatie afgesproken in hartje Rotterdam, heb inmiddels een plaatsje aan het raam en mijn afspraak is (te) laat.
De najaarszon schijnt door het raam en het is goed toeven met verse muntthee en een tosti met kaas, want ik had die ochtend nog niet gegeten. Ik check nog even de email via de smartphone en als dat meevalt, besluit ik nog even te genieten van mijn zonnemomentje achter glas.
Hoewel de zon schijnt zie ik toch veel mensen voorbij lopen die helemaal niet zo vrolijk kijken. Het is natuurlijk een najaarszon, maar iedere zon nodigt over het algemeen uit tot vrolijke gezichten. Vandaag is dat anders, want zojuist passeren enkele jonge zakenvrouwen met strakke pakjes en erg hoge hakken mij. Tja, als de auto niet dichtbij geparkeerd kan worden, dan moet je een stukje lopen en dat is op die enorme hakken over het algemeen geen pretje.
Daar heeft een man die voorbij loopt in een overall en ladder op zijn nek, geen last van en toch kijkt hij ook niet echt vrolijk. Ik denk dat het de glazenwasser is en hij zou eigenlijk helemaal niet mogen mopperen met dit weer. Bijna op de hoek van de straat zie ik hem naar zijn autobus lopen om de ladder op de bus te bevestigen. Hij staat niet echt handig geparkeerd of mogelijk hebben andere mensen de auto later geparkeerd en hem volledig vast gezet. Ik zie de man geïrriteerd voor en achter kijken waar hij nog ruimte heeft om uit het parkeervak te draaien. Zo van een afstand vrees ik dat hij wel even bezig is.
Intussen lopen er wat zakenmensen in pak voorbij. Niet echt goed zittende pakken, maar voor het oog kan het er mee door. Het tasje wat een van de mannen bij zich draagt doet me denken aan de mannentasjes uit de jaren 80. Zo’n bandje om de pols en de papieren in het tasje. Ik vind het niet echt een goede keus, maar als je veel papieren bij je hebt, zal het vast heel handig zijn. Intussen heeft de glazenwasser hulp gekregen van een stratenmaker die even verderop bezig is en het waarschijnlijk niet meer aan kon zien. Met de nodige aanwijzingen krijgt de glazenwasser zijn bus eindelijk uit het parkeervak gemanoeuvreerd.
Een moeder trekt haar kind hardhandig aan de arm, als deze al wegdromend staat te kijken naar een opvallende groep mensen die zijn neergestreken en al dansend muziek maken. Ongetwijfeld zal moeder het al gevraagd hebben, maar als je staat te dagdromen dan hoor je niets. Het stevig vastpakken van haar armpje haalt haar in ieder geval abrupt uit de dagdroom. Ze stribbelt een beetje tegen en haar ijsje begint te lekken. Weer iets waar moeder niet blij mee is … ze heeft het maar te stellen met een dochter die ze ongetwijfeld heel graag gewild heeft.
Dan zie ik mijn afspraak gehaast aankomen. Omdat hij zo laat is en denkt toch nog enkele seconden te kunnen winnen, haast hij zich door de menigte en loopt daarbij iemand zowat omver. Alsof die paar seconden nog zoveel uitmaken op pakweg een kwartier. Met een korte adem stort hij zich tegenover mij op de stoel en groet me net zo gehaast. Verontschuldigingen alom, want het is zo druk in Rotterdam. Ja is dat niet altijd zo, denk ik. Hoe dan ook, ik bestel zijn koffie, kan hij even op adem komen. Het gordijn langs het raam sluit zich voor nu even en ik concentreer me weer op mijn gesprekspartner.
8/11/2018
