Aandacht, ongenuanceerd gebrabbel en oordelen
Het valt me steeds meer op, de mens – en nu generaliseer ik natuurlijk ook – wil ‘aandacht’. Het lijkt wel een soort perverse prikkel als neveneffect voor het aldoor oproepen, veelal door de media, dat we ons willen onderscheiden. De vraag is alleen wil men dat ook echt, wordt de mens uitgedaagd of hebben we toch met oergedrag te maken?
Kudde dieren
Strikt genomen is de mens geen solitair levend wezen, de mens is grosso modo oneerbiedig gezegd een kudde dier. Levend bij voorkeur in groepen en in eerste instantie geen hoofden die boven het maaiveld uitkomen, want dat kan je je leven kosten. Nu lopen we niet meer met de knuppel in de hand en het leren vel om de lendenen, maar in basis zijn we niet heel veel anders geworden.
De mens wil een dak boven het hoofd, wil te eten hebben en wil zich voortplanten. Hoe basis wil je het hebben?! Nu lijkt dit een waardeoordeel en dat is niet mijn bedoeling. Het is wat het is, maar dat maakt ook dat we allemaal onderdeel uitmaken van hetzelfde. Daarmee wil ik zeggen … waaruit blijkt dan dat we ons zoveel willen onderscheiden?
Podium
Natuurlijk heb je altijd uitzonderingen, dat zie je ook in het dierenrijk zoals de aanvoerders van een groep. Denk aan de matriarch bij de olifanten of de zilverrug bij de gorilla’s. Echter, door de ontwikkeling van de mens tot het moment waar we nu staan, werkt dat zo niet meer. De natuurlijke leider lijkt steeds zeldzamer te worden. Een wezenlijk aandeel van het hedendaagse gedrag, wordt door de onverzadigbare media ingevuld. Men roept de mens op, want men wil zich blijven onderscheiden, toch?! Op deze manier is er voor iedereen een podium of wordt dit gecreëerd. Met maar één achterliggende gedachten … alles voor de kijk- luister- en leescijfers.
Zo exploiteren we in real life programma’s grote groepen mensen die ‘iets anders willen’. Geven we een stem aan mensen die aandachtgeil zijn en telkens met nieuwe zaken komen, simpelweg omdat ze dan weer in beeld zijn, nog ‘meedoen’ en het mogelijk werk c.q. geld oplevert. Oh, bye the way … we veroordelen ze vaak ook, soms in hetzelfde artikel of interview.
Alles met een kleurtje ruikt naar racisme, want dat was vroeger zo. Dat klopt en als mensheid moet je daarvan leren. Maar er ook geen aandacht aan schenken, want dan is dat andere kleurtje vanzelfsprekend. Hierbij zijn kinderen de beste graadmeter, want een kind met een kleurtje in een overwegend blanke klas, is ook gewoon een kind voor die andere kinderen. Pas als je gaat benoemen dat het kind een andere huidskleur heeft, zal het opvallen. Als je dit maar lang en vaak genoeg doet, dan kan dit een bepaalde mindset bij die kinderen op gaan leveren.
Oordelen of niet
Wat zou de wereld een stukje mooier worden als we niet zo snel zouden (ver)oordelen. Mensen niet exploiteren omdat we graag ‘aapjes’ kijken, en dat is een uitdrukking en geen verwijzing naar een huidskleur, en we mensen een podium geven die iets te vertellen hebben wat er op wat voor manier dan ook werkelijk toe doet.
Oh ja, en als de machtswellustelingen met hun primaire gedrag ook wat meer in toom zouden worden gehouden, zou het er allemaal nog veel mooier uit gaan zien. Zouden we de aarde niet verkloten, in harmonie met elkaar kunnen leven en spiritueel kunnen groeien. Whisful thinking, I know … maar dagdromen mag ook wel eens.
17/11/2018
