Ik hoor in het rivierenland
Soms kan iets wat ogenschijnlijk al jaren aan je voorbij gaat, plots een soort eyeopener zijn. Ik weet niet of het te maken heeft met een stuk bewustwording of dat je enig moment zaken meer gaat waarderen of onbewust oppikt uit persoonlijke gesprekken met vrienden of zakenrelaties. Feit is dat ik het me gevoelsmatig plotseling realiseerde en dat geeft een gevoel van rust.
Ik kom nogal wat onrust tegen tijdens mijn werk. Ambities hebben met je bedrijf, brengt vaak ook een stuk onrust mee. Niet zozeer een negatief gevoel, maar desondanks onrust in je lijf. Een zakenrelatie beschreef het voor mijn gevoel goed. Hij verwoorde het als volgt: “Ik ben een bevoorrecht mens, want ik wil en kan vooruit met mijn bedrijf, maar ik lijk sneller te willen gaan dan goed voor mij en mijn onderneming is…” Hij keek me even betekenisvol aan en zei toen: “…en het ergste is dat het ook helemaal niet nodig is.”
Dit is natuurlijk niet iets nieuws, maar er zit in ondernemend Nederland desondanks best wat onrust. Onrust bijvoorbeeld over het niet willen missen van de aantrekkende markt, die ene klapper maken of de mogelijkheid krijgen om te professionaliseren en uit te bouwen. Die onrust overviel mij persoonlijk ook de tweede helft van dit jaar. Ik had iemand geholpen door hem een baan aan te bieden om na een slechte periode in zijn leven de draad weer op te pakken. Hij bleek er niet van geleerd te hebben, want hij verviel vrij snel in hetzelfde gedrag en ik moest hem laten gaan. Werd mij vervolgens ook nog een oor aangenaaid door hier niet akkoord te gaan. Het euvel is inmiddels uit de wereld, maar de onrust die erbij kwam kijken leek een soort lek in mijn energieniveau te geven. Op het moment dat ik het me realiseerde, zocht ik de natuur op. Dat doe ik altijd als ik na wil denken, oplossingen zoek of zelfs voor een meditatiemoment.
Ik woon aan de Merwede, voor wie het niet weet … daar waar de Gelderse Waal overgaat in de Zuidhollandse Merwede. Met mijn hond ben ik uren gaan lopen over de paden, door de weilanden, langs het water. De wind die over het water waait, laat de golven tegen de dijken beuken. Soms best heftig en soms lijkt het water meer een kabbelend beekje. Iets wat deze brede rivier uiteraard helemaal niet is. Het deed me goed dit te aanschouwen en vooral aan te horen. Nou ben ik van huis uit wel een soort waterrat, maar niets deed me overtuigen om een duik in het najaarswater te nemen. Toen mijn hond toch wel een heel interessant strandje gevonden had en ik even ging zitten, realiseerde ik me plots dat ik het grootste gedeelte van mijn leven in de buurt van water heb gewoond en met name de Hollandse rivieren en kanalen.
Is dat een onbewust proces? Ik denk toch dat je als mens ergens naartoe getrokken wordt en als het te combineren is met je werk, waarom zou je er dan niet aan toegeven. Dat geldt ook voor mijn nieuwe woonplek, want behalve in de natuur willen wonen, had ik niet heel veel wensen. Toch wordt het nu de Lek waar ik naar mag gaan kijken. Geboren aan de Zuid Willemsvaart, lang wonend aan de Maas, al weer enkele jaren aan de Waal/Merwede en zometeen de Lek. Toeval of niet … ik geloof dat ik kan zeggen dat ik in het rivierenland hoor en het is goed voor mij.
3/11/2017
