Concentratiemomentje
Ik kan wel stellen dat ik een kattenmens ben. Ik vind ze fascinerend, grappig, slim en ze lijken dwars door je ziel te kunnen kijken. Dat maakt dat ik – naast mijn trouwe viervoeter die mee naar mijn werk gaat – ook twee katten heb. Katten waar ik ademloos naar kan kijken …
… vanwege hun schoonheid, vanwege hun rust, vanwege het soms clowneske gedrag, vanwege hun staart. Dat laatste zal ik toelichten, want dat is niet echt vanzelfsprekend. Een van mijn katten, poes Kees, is een bluepoint pers. Het grijsblauwe maskertje en haar helblauwe ogen wat haar gezicht zo karakteristiek maakt, vind ik simpelweg mooi. Echter, haar grijsblauwe gekleurde staartje vind ik fascinerend.
We kunnen stellen dat Kees de baas in huis is. Ze overziet alles, bewaard de rust als een van de andere dieren iets te nadrukkelijk online komt en ze voelt mij feilloos aan. Vaak wil ze in mijn aura zitten en mag ik me laven aan haar energie. Alleen dat staartje is altijd in beweging of in ieder geval de punt van haar staart. Of ze nu rustig bij me ligt, alert is omdat er iets in huis is wat ze denkt te moeten weten of wanneer ze televisie kijkt, jawel dat doet Kees ook, de punt van haar staart beweegt altijd.
Nu weet ik dat de staart van de kat iets zegt over de toestand van de kat, bang, alert, boos etc. Maar dit gaat verder dan haar mentale toestand en is met name actief als ze geconcentreerd ergens naar zit te kijken. Alsof die kleine hersentjes enorm bezig zijn en ze haar concentratie houdt door de punt van haar staart heel rustig op en neer te bewegen. Een soort zenuwtrekje dat mensen ook wel eens hebben en waar ze zich er niet bewust van zijn. Wat zou ik graag op zo’n moment in die hersentjes kunnen kijken.
Hoe dan ook, wat me recentelijk echter opviel is, dat als ze op de punt van mijn bureau zit en haar staart de vrije loop laat, ik me heel gemakkelijk kan concentreren als ik er zit te werken. Het lijkt meer vanzelf te gaan. Daarnaast kan ik mijn geest, op het moment dat ze naast me op de loungebank zit en haar ding doet, volledig laten gaan en zomaar enkele minuten gedachteloos zijn. Iets wat me normaal niet zomaar lukt, om eerlijk te zijn. Het is heel vreemd, ik hoef er niet eens heel bewust naar te kijken. Als ze in mijn nabijheid is en dat staartje ogenschijnlijk als vanzelf beweegt, word ik rustig en gaan dingen vloeiend. Hoewel ik zaken graag analyseer, heb ik het bij dit proces opgegeven. Hoe moeilijk dan ook, ik accepteer dat het is zoals het is…
22/11/2017
