Een nieuwe baan voor een zwangere vrouw
Uit de radio schalt het geluid van een werkgever die een zwangere vrouw aanneemt, iets wat voor deze man vanzelfsprekend lijkt. Althans dat laat hij duidelijk blijken. De zwangere vrouw is er blij door verrast en had er eigenlijk niet op gerekend. Het klinkt goed en is natuurlijk allemaal waar, maar hoe realistisch is dit plaatje eigenlijk voor alle werkgevers?
Als werkgever hoor ik “het gesprekje” aan en realiseer me dat het vermanende vingertje van de overheid zich weer eens tot werkgevend Nederland richt. Ik geloof inderdaad dat menig werkgever een zwangere vrouw of vrouw in de meest vruchtbare jaren (zeker met partner) liever inruilt voor even capabele man of vrouw die rond het veertigste levensjaar zit. Niet dat je zoiets gemakkelijk toegeeft als werkgever, maar het vindt zeker plaats.
Persoonlijk vind ik dat de overheid te ver gaat met het vermanende vingertje en het geheel mooier voorstelt dan het is. Immers, er komt meer bij kijken. De kosten van haar afwezigheid – voor de bevalling én na de bevalling – kunnen weliswaar via het UWV verhaald worden, maar daar moet je moeite voor doen en kost tijd (niet iedere onderneming heeft een geoliede personeelsafdeling voor wie dit gesneden koek is). Sterker nog, de overheid geeft zelf toe dat er in dit kader veel geld “blijft liggen”.
Waar men echter ook aan voorbij lijkt te gaan is bijvoorbeeld het organiseren van een langdurige afwezigheid bij een kleinere MKB onderneming. Met slechts enkele personen in dienst is 1 FTE minder, zeker als de vrouw in kwestie tijdens de zwangerschap plotseling wegvalt, meestal niet zomaar op te vangen. Er moet in allerijl vervanging gezocht worden en als er al een goede vervanging gevonden wordt, moet er een tijdje dubbel gedraaid worden voor een goede overdracht … en ook dit moet weer georganiseerd worden. Dat kost geld en energie en het is maar helemaal de vraag in hoeverre dit haalbaar is voor de kleinere MKB onderneming. Komt de overheid dan ook over de brug of moet je dan als ondernemer de eigen broek ophouden?
Vind ik dan dat deze vrouwen maar op een houtje moeten bijten? Nee, natuurlijk niet. Maar het is wel goed je te realiseren dat je bij bepaalde werkgevers minder gemakkelijk terecht kunt en dit heeft niets met bewust discrimineren te maken. Simpelweg niet de tijd en financiële middelen hebben, kan in een kleinere organisatie zomaar gebeuren. Meestal groeien ook bij de kleinere MKB’ers de (financiële) bomen niet tot in de hemel.
Aangezien Nederland nog steeds (mede) draait op de kleinere MKB ondernemingen, kom je er vaak niet omheen. Zou ik als werkgever én vrouw zelf een zwangere vrouw in dienst nemen? Eerlijk gezegd moet ik daar goed over nadenken. Ik moet kijken naar de opvang, de financiële middelen en wat het dan toevoegt om juist die zwangere vrouw te nemen. Dus … bij gelijke bekwaamheid kies ik voor die andere kandidaat of dat nu een man of een vrouw is. Is dat dan discrimineren of moeten we gewoon toegeven dat iedereen in principe gelijke kansen moet krijgen, maar dat mannen en vrouwen nu eenmaal verschillend zijn en dat daar consequenties aan vast kunnen zitten? Het blijft een lastige discussie…
7/10/2017
