Oog voor detail
Ik zit in het restaurant van een grote hotelketen. Van oubollige restaurants met slecht en vooral opgewarmd eten, zijn ze in enkele jaren getransformeerd naar restaurants met een uiterlijk van nu en prima eten. Nog steeds geen culinaire hoogstandjes, maar daar vraag ik ook niet om als ik onderweg ben en mijn lunch kom nuttigen bij de nazaten van de familie Van der Valk. Ik ben voor de verandering eens alleen en dan zie ik toch meer … of kijk ik gewoon anders als ik geen gesprekspartner tegenover me heb?
Het is een druilerige dag, ik noem het een ‘typisch Nederlandse herfstdag’. Zo’n dag waar je een reële kans hebt dat je kapsel bij binnenkomst als een slecht gebakken taartje in elkaar zakt. Gelukkig heb ik momenteel een uiterst functionele strakke knot op mijn hoofd.
Ik kijk even rond, zie meerdere zakenmensen die ook de maag komen vullen en zoek naar een plekje bij het raam. Ik heb een kostuum aan waar niet veel mis mee kan gaan en heb mijn hoge hakken aan de wilgen gehangen. Ik zoek een plekje waar ik mijn vaste kopje verse muntthee kan drinken. Zo’n drankje wat plots opgekomen is en wat er helemaal bij hoort. Maar ja, ik vind het gewoon lekker. Geen honing erbij, maar wel een schijfje citroen. Ik kan er van genieten. De dame die me komt helpen is net nog druk geweest bij twee heren enkele tafels verderop. Twee mannen met laptops, smartphones en leren mannentassen, ze horen er helemaal bij. Ze praten alleen net iets te hard en hebben teveel naar Jort Kelder gekeken. Jammer is dat toch, ze zijn schijnbaar nog net te jong om zelf een geheel eigen stijl te ontwikkelen.
Het meisje geeft me de kaart en als ze weg wil lopen, vallen haar benen me op. Ze draagt dunne panty’s met iets te veel glans en een schoentje dat een halve maat te klein lijkt te zijn. Het oogt allemaal een beetje moeizaam en ik probeer me te bedenken hoe pijnlijk die voetjes aan het einde van haar dienst moeten zijn. Schopt ze dan net zoals ik bij thuiskomst de schoenen in een hoek en ploft ze op de bank, eindelijk verlost van die schoenen? Maar misschien doet ze dat ook niet en is ze netjes met haar schoenen. Gaan deze schoenen netjes in de kast en staan er lekkere slofjes voor thuis klaar.
Ik bestel een salade met kip en ik realiseer me hoe saai ik eigenlijk ben. Ik bestel bijna altijd salade met kip. Maar ja, ik vind kip nu eenmaal erg lekker, ik vind een frisse salade als lunch heerlijk en kaas kan ik altijd eten. Als dat nu in één salade samenkomt, moet ik dan iets exotisch gaan bestellen? Ik denk het niet, ik heb honger en ik wil lekker eten … succes verzekerd!
Als ik mijn handen om het glas met de heerlijk geurende muntthee leg, voelt dat aangenaam warm. Hoewel het zeker niet koud is in het restaurant, ben ik van dat stukje lopen van mijn auto tot de ingang van het restaurant toch wel afgekoeld. Met name die regen ervaar ik als storend en daar ben ik niet alleen in. Er loopt namelijk net een vrouw binnen die zo’n slecht gebakken taartje op haar hoofd heeft. Ze veegt haar handen langs haar wangen en zelfs haar mascara is niet helemaal op de wimpers blijven zitten. Dan loopt ze langs mijn tafel en kijkt me vriendelijk aan. Ik maak een gebaar dat ik met mijn vingers langs de onderkant van mijn oog wrijf en ze snapt het. Ze pakt direct een spiegeltje uit haar natte tas en veegt het restje mascara onder haar oog weg en gaat ook aan een tafeltje bij het raam zitten. “Mag ik een verse muntthee en de kaart van u.” zegt ze tegen het meisje met de glanzende panty’s. Ze hangt haar natte jas over een stoel en fatsoeneert haar ietwat vochtig geworden strakke rok en blouse. Dan voelt ze aan haar natte haar en realiseert zich dat haar anders zo hippe boblijn is getransformeerd naar een druipend donkerbruin kleedje.
Ik moet van binnen lachen, maar lach deze vrouw zeker niet uit. Ik bedenk me slechts dat ik een jaar of tien terug in de tijd naar mezelf zit te kijken.
16/11/2016
