Een zomerse dag in april
We hebben in 2016 al eerder aan een zomerse dag kunnen ruiken, maar zondag de 10e van april blijkt de eerste echte zomerse dag in april. Even naar buiten…
Als ik in de ochtend met mijn hondje ga lopen, kom ik de vaste joggers en wandelaars tegen. Mijn hondje kan vrijuit rennen en er is nog niet veel zonnewarmte te bespeuren, behalve dan het zicht op de koperen ploert. De zon doet verwoede pogingen ons binnen enkele uren die lekkere zonnestralen te gunnen en het voelt prettig zo de dag te beginnen.
Een uurtje of wat later ga ik op mijn dakterras de plantjes verzorgen en ik voel de zonnestralen al duidelijk meer op mijn huid. Het prikkelt een beetje. Nederland warmt op.
De middag ben ik druk bezig geweest en niet echt van de zon genoten, maar dat ga ik inhalen tijdens mijn ‘einde-dag-wandeling’ met mijn hondje. Reeds bij mijn voordeur merk ik de uitgelaten mensen op en zodra ik in het groen loop, zie ik de drukte als een muur op me afkomen. Alsof de hele stad uitgelopen is voor het feest dat de zon heet.
Wat me ook opvalt is dat alle allochtonen de huizen verlaten lijken te hebben. Ik zie ze zelden op een doordeweekse avond, ook niet bij mooi weer. Op zondag lijkt het anders en helemaal als het mooi weer is. Veelkleurige hoofddoekjes ogen vrolijk, minder zijn de lange veelal zwarte gewaden waar vrouwen mee omkleed zijn. Niet dat de mannen er vrolijk uitzien, want daar voeren sombere kleuren ook de boventoon. Een enkeling die mij teruggroet, als ik hen groet en mijn hondje houd ik bij ze vandaan. Honden schijnen vies of onrein te zijn en daar houd ik dan maar rekening mee. Een klein meisje dat daar nu (nog) maling aan heeft, roept blij dat mijn hondje een leuk staartje in heeft.
Ik zie ook wat autochtonen en hoewel die er kleuriger opstaan, lijken ze niet allemaal vrolijk. Ik zie een kindje hard huilen als het zand toch niet zo zacht valt als ze gedacht had. Ik zie een puberende jongen tegen een boom geleund en zijn fiets naast zich op de grond. Hij kijkt somber en twijfelt of hij op zijn telefoon zal kijken. Misschien hoopt hij wel op een berichtje van een meisje. Wie zal het zeggen ….
Kinderen en honden zijn uitgelaten en begroeten elkaar het meest puur. Dat maakt veel goed van dit, momenteel te drukke, groene stukje stad.
Als mijn hondje klaar is met haar ‘ding’ besluit ik er vandoor te gaan. Ik wil het geluk in mij niet afhankelijk maken van de zon en in één dag van de week proppen. Ik ga er vanuit dat er morgen weer zo’n mooie dag komt. Dan is het én rustiger én misschien wel nog warmer.
11/4/2016
