Curaçao ontdekken, deel 13
Curaçao ontdekken, deel 13
Vandaag weer eens een mindere kant van Curaçao leren kennen. Mijn wandelingetjes met de hond geef ik niet graag op en hoewel het niets voorstelt op Curaçao, heb ik toch het gevoel mijn benen te moeten strekken. Ik doe er mijn hond en kat (die op het eiland netjes in de schoudertas blijft zitten) er ook een groot plezier mee.
Kees kruipt in haar speciale tas en wacht netjes tot ik Lola de riem om heb gedaan en we het hek uit kunnen. Ze rent het liefste naar de bosjes, doet geurtjes op en moet – zoals iedere hond – haar geur afzetten. Haar staartje kwispelt en ze is helemaal blij. We passeren een ander klein hondje wat achter het hek zit en helemaal blij van Lola wordt. Ze lopen tot het einde van haar tuin samen op en dan zie ik zo’n twintig meter verderop aan de overkant van de weg een grote agressieve hond buiten het hek staan. Snel trek ik Lola’s lijntje kort bij me en loop rechtdoor. Bij dit soort honden is teruglopen geen optie, maar doen alsof ze er niet zijn. De grote hond in de tuin naast de loslopende hond, wordt ongedurig van deze hond voor zíjn hek en de eigenaar van de loslopende hond is weer in geen velden of wegen te bekennen.
Als ik bijna langs de grote hond – die met de enorme bek heftig staat te blaffen en te grommen – gelopen ben, komt hij op me af. Het is meestal een “hij”, want op een of andere manier geloven ze hier dat de reu, en zeker de niet gecastreerde, betere wakers zijn. De praktijk wijst anders uit, maar ja, maar dat de mensen hier maar wijs.
Ik kan twee dingen doen en alsnog omkeren of doorlopen. Ik besluit door te lopen, waarbij de man aan mijn kant van de weg die net zijn auto aan het laden is, geen hand uitsteekt (en bedankt!). Dan vliegt hij plots op Lola af die begint te piepen, ze lijkt Lola te willen bijten en omdat Lola dicht bij mij is, kan ze ook zomaar in de tas of in mij grijpen. Ik begin te schreeuwen naar de hond dat hij op moeten sodemieteren. Met gevaar voor een flinke beet. Maar ja, je hond laat je ook niet bijten.
Hij blijft gevaarlijk om ons heen lopen en ik besluit de hond – tegen alle regels in – aan te kijken en in zijn richting te lopen, ik moet wat doen. Kees diep in de tas weggedoken en Lola nu achter me. Blijkbaar had de hond dit niet verwacht en trekt hij zijn keutel in. Hij gaat achteruit terug naar de oprit en daar blijft hij blaffend staan kijken hoe wij uit zijn gezichtsveld verdwijnen. Heb ik een te groot risico genomen? Mogelijk, maar voor mij geen andere optie. Oh wat heb ik een hekel aan eigenaren van dieren, die hun dieren niet bij zich houden. Immers, het kleine hondje aan de overkant heeft een hek wat afgemeten is op een klein hondje en ook daar springt deze hond zomaar overheen als hij dat wil. Moet iemand dan in eigen tuin bang zijn dat de huisdieren aldaar doodgebeten worden? Het moet niet veel gekker worden!
Om Lola niet bang te maken voor wandelen en andere honden, lopen we gewoon door om ons wandelingetje af te maken. Beetje schrik in de benen, maar blij dat de lieve hond aan het einde van de straat zoals altijd weer naar haar toe komt en wil spelen. Even zie ik Lola aarzelen, maar dan holt ze weer als vanouds achter haar en haar pup aan.
7/6/14
