Curaçao ontdekken, deel 11
Curaçao ontdekken, deel 11
Al meerdere dagen is het drukkend weer, het voelt beklemmend en ik hoop dat die overdrijvende donkere wolken nu eens niet overdrijven. Ze mogen wel een flinke plensbui geven, want dat klaart de lucht vast op. Dat ik als Nederlander nog zou vragen om regen is sowieso apart, maar in dit geval kan het de lucht echt klaren.
En zowaar, halverwege de middag voel ik de eerste druppels. Ik hang het wasje snel onder de veranda en haal Kees, die weer eens verstrikt zit in haar lijntje, binnen. Lola roep ik maar en hoor wel geblaf maar zie geen hond. Nou ja, dan maar nat worden. Slim als ze in loopt ze langs het overdekte gedeelte wat om heel het huis loopt en nagenoeg droog staat ze voor me met een blik van “wat moet je?”
Nou, laat maar vallen die regen … en hoewel het eerst nog bij flinke druppels blijft, gaat het langzamer harder regenen. De kleine katjes die nog in de badkamer zitten, worden voor het eerst van hun korte leven geconfronteerd met regen en ze kijken in het rond waar het geluid vandaan komt.
Kees is intussen op tafel gaan liggen om zo te overzien hoe de veranda verandert in een klein kinderbadje en Lola ligt voor de open deur naar de regen te kijken. Het giet inmiddels en je voelt de zuurstof in de lucht weer toenemen. Dan, als vanuit het niets sprint Lola over de kletsnatte en glibberige veranda naar de oprit en met een grote bocht gaat ze om de auto’s heen om vervolgens uit mijn gezichtsveld te verdwijnen. Tja, nat worden dan maar … eigen schuld. Ik leg al wel een grote handdoek klaar, voor het moment dat ze zometeen druipend van de regen naar binnen wil. Maar ze komt niet en ik hoor alleen hard geblaf achter het huis. Ik ga via de achter veranda kijken en dan zie ik het tumult. Dat sprintje van eerder is een leguaan die ze gezien heeft en achterna gegaan is. Dat beest zocht ongetwijfeld ook onderdak tegen de regen.
De grote leguaan ligt nu doodstil in de regen en Lola danst er omheen als indianen om een kampvuur … of eigenlijk meer een kannibaal om de kookpot met een mens erin. Ik roep haar, maar ze komt uiteraard niet. Ze duwt met haar poortje tegen de leguaan die zich stilhoudt en sleurt haar aan een poot mee. Dan schiet het beest uit haar bek en schuift razendsnel onder de oude verroeste Porsche. Tja, en daar kan Lola niet echt onder, dus ze loopt er omheen en blaft het beest er als het ware onder vandaan. Dan duwt Lola haar platte kop bij de band onder de auto en jawel, met een leguaan in haar bek komt ze er onder vandaan. Weer die poot, in de hoop dat ze gaat bewegen. Maar behalve een staart die wat op en neer gaat, houdt het beest zich opnieuw stil.
Lola is het “verstoppertje” spelen beu en neemt het beest weer in de bek en draait er een beetje dommig een rondje mee. Dan legt het beest het definitief tegen het kleine harige monster af. Maar ja, dit is niet leuk en natuurlijk helemaal niet de bedoeling. Nu beweegt het dier helemaal niet meer en Lola loopt weg als een kind wat haar speelkameraadje kwijt is. En zo moet ze zich ook voelen, want haar natte vacht maakt dat ook haar maatje Kees even geen zin heeft in een snuffelsessie.
11/5/14
