Curaçao ontdekken, deel 7
Curaçao ontdekken, deel 7
Op een vrije middag besluit ik even naar het strandje bij St Michiel te gaan. Een klein strandje waar veel lokale mensen komen. Aangezien hondjes en kinderen altijd goed samen gaan, heb ik daar een prettige ervaring die mijn gevoel sterkt.
Mijn, niet zo van water vrolijk wordende, hondje loopt een beetje onwennig tussen de schelpjes en wil het liefst terug richting het strand. Maar ik vind het water over mijn voeten wel zo lekker. Gelukkig zit ze aan de riem en zet ik haar gewoon aan de waterrand. Als er een golf aan komt, raakt deze net haar harige teentjes. Maar mevrouw is “not amused” en dribbelt weg als een stampvoetend klein kind. Maar ze moet er maar aan wennen en langzaam laat ze het water toe. Tot de golf net iets hoger is en aangezien zij klein van stuk is, raakt deze haar staart en achterlijfje. Jammer dan … en ze gaat een metertje terug staan. Slim, want ik kan het water dan lekker voelen en zij houdt haar voetjes droog. Met al dat zand, zie ik daar de voordelen niet van in, maar dat ligt wat genuanceerder voor een hond.
De jonge meisjes die in het water aan het spelen zijn, komen even kijken. Onderweg nemen ze nog een koekje mee en dat trekt dan weer de aandacht van mijn hondje. Kinderen vindt ze leuk en koekjes nog veel leuker, dus ze laat zich rustig aaien en kroelt met de meisjes. Ik waarschuw ze nog voor de lekkere koekjes … maar dan is één meisje plots haar koekje kwijt en Lola kijkt met haar donkerbruine ogen heel onschuldig naar het meisje. Het meisje is niet boos en zegt zometeen nog een koekje te gaan halen. Ze vraagt wat voor hondje het is en dat ze het leuk vindt weer eens een klein hondje te zien. Ze is niet weg te slaan bij Lola.
Als ik even later doorloop bedenk ik me dat het vrokkige en niet toegankelijke van veel lokale mensen niet in de genen zit. Kinderen zijn nog onbevangen en eerlijk. Ze staan niet stil bij mijn huidskleur, het feit dat ik een Nederlander ben of dat ik het wel “even” zal komen regelen. Kleine kinderen spreken nog met hun hart en ik ben het verlengde van iets wat ze heel leuk en lief vinden, namelijk mijn hondje. Ik hoor er dus bij en ze stellen me vragen zoals je met elkaar hoort te communiceren. Ontwapenend … en menig volwassen man of vrouw kan daar nog wat van leren.
Een dag later valt rond middag uur de stroom uit en hoewel de eigenaren van mijn woning me op het hart gezworen heb dat het eigenlijk nooit plaatsvindt, heb ik nu mijn tweede stroomuitval te pakken en een halve dag later nog een keer. Verdorie wat lastig, want niet alleen de computer, telefoon en ven, maar ook de koeling – die toch wel heel hard nodig is – stopt er mee. De tweede stroomstoring op een dag, duurt gelukkig maar een half uurtje. Ik realiseer me dat ik toch wel erg afhankelijk van elektriciteit ben.
Mijn vaste moment als helpende hand in het dierenasiel is vandaag begonnen met het uitmesten van de kattenverblijven. De stagedames zijn er nog een week en daarna moet het overgenomen worden. Ze weten dat ik ook gek op katten ben en dus mag ik kattenbakken schoonmaken, de grote kooi uitmesten en de “kattentuin” schoonvegen. De honden zijn blij als ze de riem zien, want dan mogen ze uit de kooien en naar het uitren veld. Intussen worden de kooien schoon gespoten en het eten klaar gezet. De dieren hebben het relatief goed in het dierenasiel, maar hoe mooi zou het zijn als ik op een dag het asiel binnenkom en er is geen werk meer voor mij, want alle dieren zijn opgehaald en hebben een nieuw thuis gevonden.
Gegeven de beperkte groep mensen welke echt als “dierenliefhebber” betiteld kan worden, is dat iets wat voorlopig een droom zal blijven. Maar dat niemand vrokkig en intolerant geboren wordt, heb ik bevestigd gekregen. Mensen worden zo gevormd en dat is jammer. Daar moet ook iets aan te doen zijn …
8/4/14
