Curaçao ontdekken, deel 6
Curaçao ontdekken, deel 6
Ik heb een paar dagen een vriend uit Londen over de vloer. Hij bezoekt mij en nog iemand op het eiland. Die ander had alleen niet genoteerd wanneer zijn vriend kwam … dus afspraken verzetten en tijd vrij nemen … allemaal op het laatste moment. Maar genoeg te doen, dus geen probleem.
We gaan voor het eerst naar het centrum en we pakken het eerste het beste terras waar plek is. En jawel, het personeel is vriendelijk en voorkomend. Nou klinkt dat misschien cynisch, maar als er iets is wat ik niet ben is dat het, het is alleen een waarneming die me opvalt. Juist omdat ik zoveel onvriendelijkheid ervaren heb. Of het nu gespeeld is of niet, ik vind het wel prettig. Die avond lopen we wat rond, zoals half Nederland …. althans dat gevoel krijg ik als we een ommetje in het centrum maken.
De volgende dag kruip ik weer achter mijn pc, er moet gewerkt worden, en mijn vriend gaat snorkelen. Niks voor mij, maar zijn verhalen zijn die avond wel amusant en eindelijk een normale gesprekspartner, op mijn skypevrienden en -familie na uiteraard. Maar gewoon genieten van de avond, een goed glas wijn (waar ik wel mijn best voor met doen) en een goed gesprek, is wel even geleden.
De volgende dag belt het verhuurbedrijf van de auto en hij vraagt of ik een ongeluk heb gehad. Ik weet van niets en dus is “nee” mijn antwoord. Dan legt hij uit waarom hij het vraagt, er is namelijk een dame in beeld gekomen die een naar de gallemiezen gereden autospiegel heeft en wat door mijn auto c.q. mijn autospiegel gedaan is. Maar ja, dan zou de mijne er ook minimaal zielig bij moeten staan en dat is niet zo. Verder heeft er een jonge zwarte dame in gereden en die zou de dame van de kapotte auto bellen om te betalen. Behalve heel naïef om verder niets vast te leggen, ben ik ook niet echt piep meer en hoewel mijn witte huidje inmiddels een licht tintje heeft, ben ik zeker niet zwart.
De dame blijkt vasthoudend, want de volgende dag komt de eigenaar van het verhuurbedrijf kijken. Heel verontschuldigend legt hij uit, dat hij het dan maar zelf vast moet stellen om van die dame af te komen. Uiteraard niets te zien en inmiddels weet ik dat dit wel vaker wordt gedaan en ja, als iemand denkt van het gedoe af te willen en dus geld geeft, dan is dat meegenomen.
Deze ochtend is vreemd, een dierbare vriendin trouwt en ik ben er niet bij. Ik krijg haar outfit nog wel op skype te zien, maar ik ben toch wel erg ver weg. We janken even over het feit dat haar moeder nog niet zolang geleden overleden is en ze haar er – na jaren te zijn gebrouilleerd – graag bij had willen hebben. Intussen probeer ik mijn compagnon in Nederland te bereiken, maar die is druk druk. We hebben nu goed geprijsde Chino broeken en ik moet daar reclame voor maken. Nou ja, we spreken af dat hij in het weekend mijn wat mailt en ik aan de slag kan.
Mijn goede vriend is varen met die vriend die nu eindelijk tijd heeft kunnen maken en ik moet hem morgen naar Hato brengen. Maandag moet hij weer in Londen present zijn.
De vuilnismannen die twee weken niet geweest zijn, zijn eindelijk onze afval op komen halen en de containers die ver open stonden, kunnen weer achter de hekken … zoals de grote honden die bij iedere beweging op straat beginnen te blaffen. Tja, die beesten vervelen zich helemaal suf. Daar begin ik eindelijk aan te wennen.
4/4/14
