Curaçao ontdekken, deel 5
Curaçao ontdekken, deel 5
“Waar maak ik me druk om” … is wat er in me opkomt. Donderdagavond wordt de container opgehaald en iedereen in mijn straatje zet de container netjes buiten. Maar de ene keer staan ze inderdaad diezelfde avond nog voor de deur en de andere keer moet je het maar afwachten. Zoals vandaag, want het is inmiddels zaterdagmiddag en ik heb al verschillende keren iets in de container erbij gegooid, maar geweest zijn ze nog steeds niet. Inmiddels is de container echt vol en hoop ik dat ze dit weekend wel genegen zijn langs te komen.
“Je moet je over dat soort zaken niet druk maken, anders heb je hier geen leven.” hebben de eigenaren van mijn woning me op het hart gedrukt. Het is in alle opzichten een andere manier van leven en de container wel of niet ophalen, past in dat plaatje.
Zo heb ik ruim twee weken met een verstopte wc gezeten en hoewel het langs de hoofdweg fout gaat en dit direct gemeld is, heeft het dus toch nog twee weken geduurd voordat het opgelost is. Of mijn wandeling met de hond, waarbij ik me verbaas over de puinhoop die sommige mensen midden in een woonwijk achter laten. Echter, wat schetst mijn verbazing … ik heb zeker zo’n drie dagen achter elkaar enkele jongens troep op zien ruimen. Helemaal blij rijd ik naar huis en denk “yes, het kan wel!” Helaas, mijn triomfantelijke houding wordt vandaag weer de kop ingedrukt, als ik zie dat slechts het zichtbare stukje langs de weg is opgeruid. Als ik om het hoekje kijk die ik de lege flessen wodka, blikjes bier en chips zakken gewoon nog liggen. “Zennnnnn ….. “ want ik moet me vooral niet druk maken.
Hoewel die zon natuurlijk invloed heeft, heb ik moeite mijn hersenen te verpakken om het idee dat je drie dagen bezig kunt zijn in wat in pakweg enkele uren gedaan kan worden. Het levenstempo ligt lager en heeft ook absoluut zijn voordelen, maar ik zoek een middenweg. Of misschien moet ik dat helemaal niet doen, is mijn “rol” hier slechts te observeren en te bedenken of ik hier überhaupt mijn tweede thuis van kan en wil maken.
Als ik thuiskom zet ik lekkere muziek op en plots hoor ik wat nummer van Barbra Streisand tussendoor. “Somewhere.”… en ik word wat melancholiek, want het is ook nog eens een lieve vriend zijn favoriete nummer. Oh boy … laten gaan … zennn … leven en laten leven … en meer van die zaken om mezelf rustig te krijgen en te accepteren dat het is zoals het is. Ik moet de wereld niet willen veranderen (ook al is dat vanuit de beste intenties) … ik moet “zijn” en mijn goede, vertrouwenwekkende gevoel slechts uitdragen … en vooral blenden. Ik ben er nog lang niet … ik gooi wat rauwe Johnnie Cash muziek op, misschien dat dat helpt. Waarom kies ik nooit voor de gemakkelijkste weg, ggrrr…Tot de volgende ontdekking.
29/3/14
