Curaçao ontdekken, deel 4
Curaçao ontdekken, deel 4
Tegen alle adviezen in loop ik regelmatig met de hond (en de kat in de schoudertas) een rondje door de wijk. Behalve dat de weg in allerbelabberdste staat is en de overheid hier niets aan doet … bij gebrek aan geld, is de officiële reden … zien de huizen er kleurrijk uit. De gepleisterde muren die ieder perceel omzomen zijn vaak in dezelfde stijl en kleur mee geschilderd en voorzien van hoog gaas of bij voorkeur een ijzeren hek. Tussendoor zie je de mensen die ook iets van hun tuin hebben willen maken. Veel bloemen in rood, geel, wit en paars en hier en daar een ouderwets grasveldje en dat weer afgewisseld met mooie palmbomen. Je moet voor al dat kleurrijke spul veel moeite doen op Curaçao, want de brandende zon droogt alles in geen tijd uit.
Je zou zo zeggen dat het een aangename wandeling is, want zoals in de meeste Nederlandse straatjes alles meer van hetzelfde is, is dat hier zeker niet het geval. Toch loopt het niet echt ontspannen, want links en rechts word ik en mijn kleine viervoeter toegeblaft … en niet op een zo vriendelijke toon. Veel agressie achter de muren en op zich wel begrijpelijk om potentiële inbrekers weg te houden, maar het voelt niet goed. Temeer ik halverwege twee honden zie die blijkbaar een uitgang hebben gevonden en mij een tijdje dreigend nalopen. Een van de twee is duidelijk oud, dus die houdt het stevige tempo van mijn kleine hondje en mij niet bij. De ander probeert het langer. Ik voel me niet op mijn gemak en de kat die zo heerlijk rond aan het kijken was, is diep in de tas gedoken. Alsof ze het gevaar ruikt.
Ik loop door en zie een vrouw haar bepaalemmer legen in een bosje bijna voor de deur. Ik hoor haar man Nederlands tegen haar praten en behalve dat mijn “goedendag” nauwelijks beantwoord wordt, vraag ik me af of ze dat in Nederland ook zou doen. Als daar je container vol is, kijk je even bij de buren of laat je het zakje staan tot de container weer geleegd is. Zo niet hier, ze pleurt haar vuil gewoon op de grote hoop en is inmiddels een van de velen die van het mooie eiland een puinhoop maakt. Werkelijk waar, ik kan en wil het niet snappen wat mensen beweegt om zo’n puinhoop van hun omgeving te maken. In dit geval het eiland waar je woont tot een grote dumpplaats te maken en maar hopen dat de overheid het een keer op komt ruimen. Maar die hebben nergens geld voor, als ik zo rondkijk. Want de straatverlichting is ook al bijna overal kapot en volgens de eigenaren van het huis al een half jaar een strijd wie dit ooit gaat maken en een stukje veiligheid in de straat terugbrengt.
Als ik mijn rondje gemaakt heb, en ik weiger mezelf op te sluiten binnen de perceelmuren, ben ik blij dat ik het hek achter me dicht trek. Die hagedisjes en af en toe en leguaan in de tuin zijn meer dan prima. Maar gewoon je hond uitlaten voelt niet goed … dit voelt verre van goed …
23/3/14
