Curaçao ontdekken, deel 2
Curaçao ontdekken, deel 2
Met geen navigatie maar een wegenkaartje van papier, merk ik dat ik wegen weer beter ga herkennen als ik er een tweede keer kom. Ieder “nadeel heb zijn voordeel” zei nr. 14 eens en dat is ook zo. Maar na zaterdag een teleurstelling te hebben opgelopen, want een uur rondrijden en niet bij de zee kunnen komen is toch wel vervelend, gaat het vandaag beter. Ik heb gehoord van de Flamingo’s bij de Zoutpannen en ga gewoon op de richting af.
Na een stukje een van de hoofdwegen te hebben genomen, trotseer ik vervolgens de slechte en smalle weggetjes, moet uitwijken voor een loslopende hond die er wel erg mager uit ziet en rijd dan langs zee. De huizen zier er povertjes uit, overal ligt troep alsof mensen het laten vallen waar ze staan en veel mensen die wat rondhangen. Geen werk … veel werkeloosheid.
“Yes” roep tegen mezelf … hier moet ik aan zee kunnen komen. Ik zie een lokale man en blanke dame met haar oude Maltezer. Het hondje spartelt wat en ik parkeer terstond mijn auto. Lola is meteen vol aandacht, want ze ziet weer een viervoetig vriendje. De vrouw, een vriendelijke veertiger die broodmager en vreselijk bruin is, vraagt of ze Kareltje los kan laten. Tuurlijk … en Lola speelt met oude Kareltje.
Kareltje loopt de zee in en Lola denkt bijna hardop (ik zie een seconde haar twijfel) … “nou moet ik ook” en zonder het zich te beseffen staat ze plots tot aan haar buikje in het water. Ze is net op tijd om niet de golf over haar hele lijfje te krijgen. Wat op zich niet erg zou zijn, want we tellen 33 graden op de thermometer.
Intussen spreek ik de vrouw die aangeeft dat ze gelukkig is dat ze in Boca een huisje heeft kunnen kopen, hier zit namelijk met name lokale mensen en de sociale controle is groot. “Inbreken doen ze niet bij eigen volk” zegt ze lachend. “Lekker aan zee met een grote en een kleine hond.” De grote hond heeft ze thuisgelaten, want het strandje is eigenlijk verboden voor honden … zoals de meeste stranden, zo blijkt. Maar een klein hondje accepteren de mensen wel. En een paar mensen die er zwemmen of pootjebaden, vinden het dan ook prima. Wat lokale mensen en enkele Nederlanders, met een barretje op een steenworpafstand … niet verkeerd.
“Als je bij die grijze auto rechtsaf gaat sta je voor de Zoutpannen” zegt de vrouw vriendelijk, die inmiddels achter haar Kareltje aan moet gaan, want luisteren doet hij erg slecht. “Ga er niet in met je dure camera” hoor ik haar nog roepen en ze kijkt er een beetje viezig bij. Jammer is dat wel, want het is een prachtig gebied. Mogelijk als we met een groepje mensen gaan, denk ik. Ik schiet nog enkele foto’s, maar zie geen flamingo’s. Hier moet ik naar terug, een mooi stukje. Toeristisch zeker, maar dat zijn de eyecatcher van een gebied altijd.
Als je actief bent op facebook… bij deze enkele foto’s. https://www.facebook.com/anna.staal.77/media_set?set=a.536114123170779.1073741829.100003165891902&type=3
10/3/14
