Als het ego zich gaat laven…
Als het ego zich gaat laven…
Ik kijk van een afstand naar Nederland, letterlijk en figuurlijk. Ik volg het Nederlandse nieuws en begeef me in de warmte van Curaçao. Het zou me milder moeten stemmen, maar dat doet het niet. Ik zie die strijd om de kiezer, dit keer voor de gemeenteraden, maar het voelt niet oprecht.
Natuurlijk preekt iedereen voor eigen parochie, maar wat ik mis bij de landelijke verkiezingen had ik meer bij de plaatselijke verkiezingen verwacht. De stad overzien als geheel en met de passie voor je stad, er iets moois van maken met de middelen die je hebt. En nee … het is nooit genoeg, want je wilt altijd meer voor de stad die je graag wilt vertegenwoordigen. Echter, grijnzen, zeuren en pietlutten is te gemakkelijk. Kijken waar de uitdagingen liggen en het dan voor iedere bewonersgroep in je stad zo goed mogelijk inrichten voor nu én gericht op de toekomst, is mooi om te doen. Maar wat doen we … we vangen elkaars standpunten af met gevatte slogans, geven niet autochtone Nederlanders de schuld van alles en zeiken de regering af met het gegeven dat zij verantwoordelijk zijn dat er zo weinig geld komt. We proberen dus met de ander omlaag te halen, zelf omhoog te komen. Hoe primair is dat…
Waar heb ik dat meer gezien? Welja, in het bedrijfsleven waar ik al 30 jaar deel vanuit maak. De bangige niet zelfverzekerde man of vrouw haalt de collega omlaag om zo zelf omhoog te komen. Ofwel, leun maar op die ander … dan veer je zelf op. Alleen niet te hoog, want oh wee … dan gaat de maaier rigoureus over het maaiveld en dat moeten we vooral niet hebben.
Echter, als politicus moet je ook eens je hoofd op het hakblok durven leggen en als je een groot gemeentelijk plan door wilt voeren je er politieke consequenties aan zult verbinden als je het niet gerealiseerd krijgt. Dat maakt een man of vrouw tot leider die ergens voor staat en het in gang zet. Alleen zit dat pluche voor menigeen toch wel erg lekker.
Natuurlijk kennen we ook dat in het bedrijfsleven. Een verandermanager moet iets binnen een organisatie in gang zetten, impopulaire beslissingen nemen en dan plaatsmaken voor een beheerder, maar menig verandermanager vindt het leer van die bureaustoel wel erg comfortabel … en dus, tegen beter weten in, gaat hij of zij de beheersmatige manager uithangen, die hij of zij helemaal niet is. Verschillende voorbeelden hebben ons de afgelopen jaren via het nieuws mogen aanschouwen.
Zowel in de politiek als in het bedrijfsleven kan het macht, aanzien, geld en allerlei andere extra’s opleveren waar het ego zich heerlijk aan kan laven. En dan blijken we eigenlijk allemaal heel primair te reageren, want het ego moet gevoed worden, dat zit in ons … tenzij je aan het ego voorbij bent. Maar die groep mensen is nog wel erg klein en hoewel Beck en Cowan hun Spiral Dynamics niet wetenschappelijk hebben onderbouwt, is het wel hét voorbeeld waar de maatschappij zich in bevindt, namelijk het niveau oranje met een beetje blauw. Maar willen we iets wezenlijks toevoegen, dan zou zich deze minimaal tussen niveau groen en geel moeten begeven. Die mensen zijn er wel, maar wanneer staan ze op … een utopie? … Ik hoop het niet.
16/3/14
