This is it…
This is it…
Ik loop door de Veluwse bossen en maak mijn vaste route over de zandverstuiving bij Kootwijk. Het is er mooi … dat wist ik al. Maar met die heerlijke ochtendzon in februari voelt het toch anders aan. Het is warm, bijna het gevoel wat ik binnen één week ga ervaren. Ik ga namelijk naar Curacao en ga kijken of ik daar levenspad kan vervolgen.
En mede daarom zal het wel anders dan anders aanvoelen. De wind blaast zacht tegen het kopje van Keesje. Keesje is de kat en ze gaat graag mee “wandelen” met Lola, de hond, en mij. Als het warm is en ze zit aan het tuigje wil ze wel eens een stukje meelopen, maar nu blijft ze veilig in de tas zitten die ik over mijn schouder heb hangen. Alleen haar nieuwsgierig rondkijkende kopje verraad dat ik een kat bij me heb. Zo niet de hond, die rent over de zandvlakte alsof haar leven er vanaf hangt. Ze denkt harder te kunnen dan haar kleine pootjes daadwerkelijk aankunnen. Maar ja, ze denkt ook dat ze een grote stoere hond is, terwijl haar schofthoogte niet meer dan 25 cm is. Ach, zolang zij zich er prettig bij voelt…
Ik loop er met gemengde gevoelens, want ik ben een tijdje terug bewust hier wat gaan huren om er achter te komen waar ik echt naar toe wil en te genieten van de prachtige natuur zo midden in de bossen. Dat weet ik nu, maar het voelt toch een beetje als verraad, verraad naar Den Bosch waar ik vele jaren heb gewoond en waar ik geboren ben en verraad naar dit mooie plekje in Kootwijk. Maar dat is het niet, ik waardeer alle plaatsen waar ik kom. Immers, ieder plekje heeft iets moois te ontdekken. Maar voor mij geldt dat ik dat plekje op Curacao nu ga ontdekken.
Keesje draait zich nog even onder mijn arm en als ik naar haar kijk, kijkt ze me gewetensvol aan met haar grote blauwe ogen. Alsof ze wil zeggen dat het goed is. Lola niet, die rent heerlijk rondjes, volgt me blindelings en reageert vanuit haar hartje. Het is goed zo, ik ga mijn grote avontuur tegemoet met mijn geweten die “miauw” zegt en mijn hart die “woef” zegt. Dat komt wel goed…
23/2/14
