Wat een heerlijk begin van de dag
Wat een heerlijk begin van de dag
We zitten nog aan de donkere kant van de ochtendschemering, als ik de deur uit stap. Goed ingepakt, want het heeft stevig gevroren en ik draag stroeve leren schoenen, omdat er op verschillende plaatsen nog ingereden sneeuw ligt. De hond hoeft geen schoentjes aan, want met een lik vaseline op haar zooltjes tegen de pekel, is ze blij dat ze weer naar buiten de sneeuw in mag. Ik geloof, dat als ik het toe zou staan, ze de halve dag in de tuin of daarbuiten zou kunnen én willen vertoeven. Haar platte snuit drukt ze direct in de sneeuw en haar lange haar sleept ze er in mee. Dat wordt bij terugkomst weer borstelen, vrees ik.
Als ik de straat in loop zie ik her-en-der wat lampen aan in de woningen, maar strikt genomen liggen er nog veel mensen op een oor. Ik kan dit zo concluderen, aangezien ik de auto’s op de oprit zie staan en zeker in het buitengebied gebruikt iedereen de auto als vervoermiddel. Ik probeer me te bedenken of en zo ja waar er een bushalte is, maar vrees dat deze er in een redelijke loopafstand gewoonweg niet is.
Langs de rand van de weg ligt een dikkere laag oude sneeuw. Deze is eerder opzij geschoven voor de auto’s, maar is vies en hard geworden. Het kraakt onder de schoenen en ik besluit op de weg te gaan lopen. De hond niet, die banjert door de strook bijna onaangeroerde sneeuw. Al enkele dagen oud, maar niemand die het blijkbaar bedenkt daar te gaan lopen.
Omdat ik in de schemering mijn gedachten zo heerlijk kan ordenen, ben ik in geen tijd aan het eind van mijn straat … en ik woon aan een erg lange straat! Ik besluit de hoek om te gaan en behalve een kleine wei met wat paarden kom ik geen sterveling tegen tot ik aan de bosrand ben. Een van paarden ligt op de sneeuw en me bekruipt het gevoel dat het paard dood is, maar hij slaapt alleen. Ik lijk er maar niet aan te wennen. Mijn hondje is enthousiast, omdat een van de andere paarden al wakker is en naar haar toe loopt. Dichterbij gekomen blijkt het paard toch wel erg groot voor dit hondje en ik zie haar een beetje naar achteren deinzen. Toch straalt het paard iets uit wat haar niet echt bang maakt en als ze met haar grote hoofd omlaag komt, steekt mijn hondje ook haar kopje vooruit. Ze snuffelen op zo’n twintig centimeter van neus tot neus aan elkaars luchtje. Eigenlijk niet zo vreemd, want hoe vaak doen mensen dat niet als ze een lekker luchtje bij hun soortgenoten detecteren. Als het paard een keer snuift en er wat warme lucht uit haar neusgaten komt, is de kleine hond toch ietwat geïntimideerd en ze besluit dat het genoeg is. We moeten verder. Ik geef met mijn hand, of eigenlijk mijn handschoen, nog een aai over het hoofd van het paard en we lopen door.
In het bos is het nog stil, of eigenlijk niet. Ik hoor vogels in de bomen en op de grond. Althans, ik hoor wat geritsel tussen de bladeren en ga er vanuit dat dit vogels zijn. In alle rust lopen we door en doen we ons te goed aan de stilte en de schoonheid van de omgeving. Plots trek ik heel rustig mijn hondje naar me toe, want over het bospad lopen de oorspronkelijke bewoners van dit bospad … een groep herten. Ik sla het gade en constateer dat ze alleen wat moeilijk doen om over een hek te springen, verder ogen de dieren heel ontspannen. Aan het eind van het bospad zie ik de lichtere lucht zich ontplooien en dan staan we weer bijna bij de voordeur, de ochtend is nu echt aangebroken. Wat een heerlijk begin van de dag!
25/1/13
