Ik moet bekennen …
Ik moet bekennen …
Met ietwat toegeknepen oogjes en haar pootjes over de rand…
…kijkt zij vanuit haar schoudertas de wereld in.
De dauw belemmert haar zicht.
Ze kruipt met haar kleine lijfje tegen mijn zij en knijpt dan haar oogjes dicht.
Veilig in haar tas en mijn hartslag voelend…
…geniet ze van de buitenlucht…
…en haar hersenspinsels nemen vast een vlucht.
Ik denk een tevreden glimlach te herkennen.
Was ik maar een kat … sorry, ik kan niet anders dan bekennen!
23/10/12
