‘Een ervaring rijker’ is een understatement
‘Een ervaring rijker’ is een understatement
Ik voel geestelijke pijn
De vroege ochtendheide oogt vriendelijk met veel paars zo tijdens het begin van het najaar. Het landschap is glooiend, want heuvelachtig is een te groot woord. Maar die glooiing zorgt wel voor een mooi plaatje met afwisselend groen. Hier en daar een boom en de bomen die in dit glooiend landschap groeien, toornen fier uit boven de rest. Niet alleen door de hoogte van de boom ten opzichten van de rest van het landschap, maar de bomen groeien allemaal op een soort verhoging. Het landschap heeft iets weg van een gebied met terpen. Daar waar normaal de boerderijen staan, staan nu de fraai gevormde naaldbomen met grillige takken.
Bomen met vertakkingen die niet regulier te noemen zijn, maar daardoor niet minder mooi. De takken lijken de boom te beschermen en hoewel ze soms omlaag buigen, ogen ze niet deprimerend. Ze vormen gezamenlijk een dichte krans om de stam … en als ik tegen de boom sta die mij het meest aantrekt, voel ik de energie én de bescherming. Eerst denk ik nog dat het mijn eigen energie is, maar ik voel de opwaartse stroom zo langs mijn handen glijden. Hoewel dit nieuw voor me is, ben ik niet bang en schrik er niet van. Het is eerder rustgevend dan verontrustend. De energie is gelijkmatig en het lijkt alsof deze mijn hartslag probeert te reguleren. Even druk ik mijn rug tegen de massieve stam van de boom, het voelt prettig.
Dan loop ik verder, verder naar de rand van het enorme heideveld. Aan de rand begint het bos weer en behalve een verdwaalde eik, zie ik grotendeels hoge naaldbomen die kaarsrecht omhoog groeien. Het is nog een stuk lopen, maar de rust die het heideveld op deze vroege ochtend uitstraalt is overweldigend en ik heb alle tijd. Ik loop verder en verder en hoe dichter ik bij de bosrand kom, hoe beklemmender dit voelt. Mijn longen die ik in het open heideveld met het grootste gemak kon vullen, lijken bijna een tekort te krijgen. Mijn luchtpijp voelt ter hoogte van mijn strot alsof deze wordt dicht geknepen en ik voel een soort geestelijke pijn. Instinctief doe ik mijn hond de halsband om en houdt haar dicht bij me. Vlak voor de rand van het bos stop ik … ik buig linksaf dwars door het heideveld en hoe verder ik van het bos af loop, hoe meer lucht ik weer mijn longen in kan zuigen. Pas halverwege het heideveld onder een van de bomen op een verhoging, kijk ik om en ervaar het tekort aan lucht wat ik zojuist heb ondergaan. Ik snap het niet, ik ben toch niet gek. Ik wilde gewoon een lekkere lange ochtendwandeling maken.
Engelachtig, gedateerd begin vorige eeuw
Niet lang daarna vertel ik mijn relaas aan een vriendin die mijn geknepen hals voelt zodra ik er over vertel. We spreken af er op een ochtend een keer samen naar toe te gaan. Na enkele weken lukt dit in de agenda’s en op een vroege ochtend, langs een andere kant weliswaar, lopen we richting het bos. Het is opnieuw fabelachtig mooi om de dauw boven het heideveld te zien hangen en het paars landschap, wat nu nog meer in bloei staat, te aanschouwen. Het heeft iets surrealistisch en we genieten er van.
Als we in de buurt van het stuk bos komen waar ik eerder mijn “vreemde” ervaring heb opgedaan, ben ik huiverig. Normaal loop ik graag door en bos, ik vind dit normaliter rustgevend, maar nu voelt het ondanks het daglicht donker en mistroostig. Even valt er wat miezerige regen, maar mag geen naam hebben. Als we samen met de hond aan de lijn het bos inlopen, proberen we er een gevoel bij te krijgen. Het valt me op dat het opnieuw beklemmend is, maar minder angstaanjagend.
Mijn vriendin loopt dieper het bos in en blijft even staan. “Kom ook eens” roept ze en ik stap moedig naar haar toe. Het voelt niet goed, maar ik zet door. Duw mezelf tegen een boom, het zijn geen grote dikke oude bomen en ik heb er weinig gevoel bij. Dan spreekt mijn vriendin uit dat ze iets vaags als een jonge vrouw, een beetje engelachtig in een lang wit gewaad om zich heen voelt. In zo’n katoenen nachthemd van begin vorige eeuw met wat kant. De vrouw heeft lang volgend rood haar en een witte frêle huid.
Op het moment dat ze het tafereel beschrijft moet ik aan een sessie denken waar ik, aldus een dame die “dingen ziet” zoals ze dat zeggen, mij beschrijft in een vorig leven. Het is exact het plaatje wat ik van deze vriendin voorgeschoteld krijg. We moeten het laten rustig, is wat we meekrijgen en net als ik denk “is dit het dan” … hoor ik muziek op de achtergrond. Ik kijk mijn vriendin aan en zij hoort het ook. We hebben geen alcohol op en door de ochtendwandeling zijn we helderder dan ooit. Er is niets of niemand om ons heen en toch horen we gedurende een minuut of wat iets wat op muziek lijkt. Heel ver weg, een soort koor wat neuriet en wordt gebruikt om te genezen, wat wel vaker op deze manier schijnt te gebeuren. Dan is het weg en kan ik plots ademhalen alsof er niets gebeurd is, mijn longen ontvouwen zich als het ware.
Resumé
Op de terugweg vraag ik mezelf af ben ik gek geworden, heb ik gisteravond geen champignons maar hallucinerende paddo’s gegeten of zat er alcohol door de melk deze ochtend? Of is er zojuist iets gebeurd wat ik niet kan of moet verklaren? Het is wat het is … en ik laat het maar zo. De ervaring op zich heeft me al meer dan genoeg op mijn grondvesten doen schudden.
9/10/12
