Wie is echt?
Wie is echt?
… ook wel modewoord “authentiek” genoemd.
Ik betrap mezelf er de laatste tijd steeds meer op dat ik in persoonlijke gesprekken, als ik naar televisie kijk of ergens in een restaurant zit, steeds meer bezig ben met mensen die zichzelf zijn of een rol spelen. Waarbij ik er zomaar vanuit ga dat een groep van de mensen die niet “echt” zijn, dit wellicht helemaal niet bewust doen, maar waar het mogelijk een tweede natuur geworden is. En natuurlijk geldt voor een bepaalde groep ook dat het een prachtig gecreëerd imago is en dat mag ook.
Het totaalplaatje: we noemen het “de mens”
Het “echt” zijn raakt zijdelings het zelfvertrouwen van mensen, maar gaat primair over hoe de man of vrouw ageert of reageert in de setting van het moment. Hoe hij of zij zich bloot durft te geven in een openbare vergadering, een live televisieprogramma, maar ook al wachtend op de trein, in gesprek met de ober van een kroeg of in conclaaf met de dame in de winkel die maar niet lijkt te begrijpen wat voor spijkerbroek je zoekt. Naast de verbale uitingen, gaat het natuurlijk ook om de non verbale uitingen, lichaamstaal in zijn algemeenheid en de niet uitgesproken taal. Het totaalplaatje dus.
Enkele uren televisie…
De mannen en vrouwen van de tweede kamer die na de verkiezingen al dan niet vrijwillig uit de kamer verdwijnen, verdienen een woordje. Dat woordje wordt toegesproken door mevrouw Verbeet, zie het dezelfde dag ook voor gezien houdt. Een aimabele dame die van haar hart geen moordkuil maakt. Haar lichaamstaal is helder, haar gesproken woord is goed en verstaanbaar Nederlands en ook haar niet gesproken woord zegt alles over haar. Zo spreekt ze als een vanzelfsprekendheid haar plaatsvervanger Willibrord van Beek (VVD) toe, maar hakkelt ze tot drie maal toe als ze iets over of tegen eerste kamer voorzitter VVD’er Fred de Graaf zegt. De band die ze met de een heeft en die bij de ander duidelijk niet aanwezig is, is door haar aarzeling in woorden nogal merkbaar. Geen waarde oordeel, maar slechts een constatering. Dat wordt ook duidelijk uit de woorden die beide tot haar richten, het verschil is voelbaar.
Rutte schuift enig moment aan, omdat hij Verbeet nog een lintje op mag spelden en spreekt haar een woordje toe. Rutte is echt, hij staat ontspannen maar professioneel achter het spreekgestoelte. Zo is ook zijn houding en gesproken woord naar haar. Vriendelijk, professioneel en met enige afstand … zoals het hoort, aldus mevrouw Verbeet zelf. Een code die hij als een vanzelfsprekendheid volgt. Sharon Dijksma spreekt namens de Kamerleden een woordje, nadat ze zelf geprezen is voor haar werk binnen de kamer. Een aardige vrouw die weet waar ze over praat, maar een ingehouden houding hanteert die het woord “twijfel” oproept. Door haar dossierkennis tentoon te spreiden compenseert ze dit ruimschoots, maar ze begint niet met een voorsprong als het gaat om haar totaalplaatje. Dit heeft overigens niets met haar voluptueuze lichaam te maken, want Ineke van Gent heeft dat ook, terwijl daar geen greintje ingehouden houding te bespeuren valt. Resoluut, met een pitbull mentaliteit in al haar vezels. Verbaal én non verbaal, daar is geen speld tussen te krijgen.
De politiek verlatend valt er nog wat te zeggen over de sidekicks van Matthijs van Nieuwkerk, waarbij Jan Mulder de kroon spant. Een zelfverzekerde man die absoluut in de overtuiging is dat wat hij zegt ook altijd zo is, maar wat door zijn soms clowneske houding en non verbale gedrag teniet gedaan wordt. Dit roept vervolgens dan weer de vraag op, waarom het nodig is dat de man dit allemaal gebruikt. Dit leidt af en de vraag is dan of dit bewust is en zo ja, waarom.
Yvon Jaspers daarentegen speelt graag het “meisje” wat af en toe eenvoudige vragen stelt, omdat een al te kritische houding niet bij haar past. Ze wekt namelijk niet de indruk dat ze dom is. Maar ze krijgt het ook voor elkaar om tijdens een uitzending behalve af en toe te “hummen” verder niets te doen. Of dit alles met haar broodheer te maken heeft, weet ik niet. Tel bij dit plaatje haar veelal lieflijke kleding en meisjesachtig kapsel op en het kan niet anders of het meisje plak je ter plekke in “Boer zoekt vrouw”. Het lijkt een zorgvuldig gecreëerd imago, maar maakt Yvon niet “echt”. Haar pogingen heel gewoon te zijn, liggen er net iets te dik op.
Fascinerend!
De lijst is lang, heel lang en machtig interessant om mensen niet alleen te horen, maar ze volledig in je op te nemen. Het maakt maar weer eens duidelijk dat je, als je je echt verdiept in de man of vrouw voor je, het heel eenvoudig is deze te doorgronden. De een zal het gebruiken in een onderhandeling, de ander puur als interesse in mensen en weer iemand anders om deze desgewenst te helpen. Mensen zijn fascinerend, maar dat wist ik al heel lang.
19/9/12
