Niet man en paard, maar hond en paard
Niet man en paard, maar hond en paard
De vroegste ochtenduren zijn om te hardlopen, wandelen en douchen … om daarna heerlijk de dag te beginnen. Nu is mijn hondje die mening ook toegedaan, alleen haakt ze af als ik onder de douche ga. Toch moet ik met mijn eigen ritueel altijd rekening houden met dat van mijn hondje, want mijn hondje is gek op paarden. Als ik haar niet aan de riem heb, gaat ze achter de paarden aan en krijg ik haar niet meer mee. In gebieden waar paarden in de wei staan of waar de kans groot is dat ik ze in het bos tegen ga komen, gaat de hond steevast aan de lijn.
Maar een mens op een paard kan ook een afwijkend parkoers nemen, niet een echt ruiterpad maar wandelpad bijvoorbeeld en dan heb ik een probleem als ik mijn hondje net even vrij laat snuffelen. En dat overkomt we nu zo nu en dan. Soms wordt het paard er een beetje onrustig van en ik bang, omdat mijn hondje geen besef van de kracht van de benen van een paard heeft. Maar dit paard is rustig en kijkt een keer rond waar dat springende bolletje wol toch iedere keer blijft. De vrouw op het paard zegt dat het paard wel honden gewend is en het wel goed komt. Maar wat ik ook doe, Lola is door het dolle heen. Pas op het moment dat ze recht voor het paard staat, omhoog kijkt en het grote hoofd ietwat omlaag komt, beseft ze zich dat dit toch wel een erg groot dier is. Ze blijft als versteend voor het paard zitten en haar normaal kwispelende staartje ligt achter haar op de grond. Ik aai het paard rustig en kan mijn hondje dan zomaar oppakken. Pas als ze in mijn armen hangt, ontspant ze.
Even denk ik met een getraumatiseerd hondje te maken te hebben, maar als we op weg naar huis weer langs een wei met een bond gezelschap aan paarden lopen, staat ze al weer kwispelend voor het hek. Dat hek is nu wel even een veilige barrière. Want het paard kan niet verder dan de nek over het hek te buigen en Lola kan altijd nog een metertje of wat achteruit.
13/8/12
