Wat nou als …
Wat nou als …
… ik een hondje heb die in een vorig leven een lief paard is geweest? Tja, waarom zou ik dat nou denken. Welnu, ik probeer mijn kleine viervoetertje op te voeden en met alle soorten mensen en dieren bekend te maken. Van een morsige stal met varkens verplaats ik me naar een kleine wei met Shetlands, neem haar op sleeptouw richting mijn schoonheidsspecialiste en laat haar proeven aan de man of vrouw aan de bar om haar vervolgens bekend te maken kleine pluizige konijntjes.
Ze mag nergens van schrikken of opkijken en dus moet ze de ervaring opslaan in dat kleine hersenpannetje. Waarbij het schrikdraad waar ze tegenaan gelopen is, nog vers in het geheugen staat. Het schrikdraad is er om Shetlands te beschermen tegen indringers die onder de 70 centimeter zijn en dus kan het alleen een kat, konijn of hond zijn. Ik geloof niet dat er volwassen mensen kleiner zijn dan 70 centimeter en de kinderen van die lengte zitten met een beetje geluk nog in de wandelwagen.
Inmiddels weet ik dat Shetlands helemaal niet zo leuk zijn, want hoewel ze er schattig uitzien met die lange manen, zit er een bijtertje achter die manen die iedereen en alles afschrikt. Dat weet Lola inmiddels ook en dus loopt ze met een grote boog langs de wei met Shetlands als we deze passeren. Zo ook de schapen en dat geldt voor de traditionele schapen en de fraaiere zusters met zwarte koppen. Ze kijken overigens wel wat die harige viervoeter in hun wei doet, maar meer dat de kop omdraaien doen ze niet. Zover komt de koe niet eens als Lola de wei in loopt.
De mens die niet bang voor honden is, vindt ze daarentegen dan wel weer leuk en zo ook mijn schoonheidsspecialiste die zelf een blaffende viervoeter heeft. De drukke bar vindt ze eigenlijk ook wel leuk, want als ik haar op een barkruk leg en ze languit kan liggen én heerlijk geaaid wordt door jan-en-alleman, kan ik haar zo achterlaten zonder gemopper. De scherpe nageltjes van de kat vindt ze minder en hoewel ze Kees – de erg dominante Perzische kat – die thuis rondloopt accepteert, vindt ze het niet altijd even prettig als die nageltje in haar vacht blijven hangen als Kees weer eens wil laten zien wie de baas in huis is.
Anders wordt het als Lola paarden ziet en de paarden in de wei vindt ze schitterend. Wel een beetje groot, maar zeker de exemplaren die de moeite nemen met het grote hoofd op haar hoogte te komen, kan ze wel zoenen. De veulentjes vindt ze lief en daar danst ze omheen. Vandaag troffen we vier vrouwelijke Duitse ruiters die aan het galopperen waren over de zandverstuiving en waar ze achteraan wilde rennen. Mijn geroep en aanbieding van hondensnoepjes konden haar niet weerhouden … ze moest naar de paarden toe. Op het moment dat de vrouwen verzamelen om het bos in te gaan, groeten ze vriendelijk naar mij en Lola is door het dolle heen als een van de vier paarden in alle rust op haar afloopt. Met haar grote hoofd, wat dezelfde afmeting heeft als heel Lola’s omvang, kijkt ze nu op ooghoogte van Lola ietwat schuin naar haar. Ze beweegt haar sierlijke hoofd en de dame op het paard moet lachen. Lola is onder de indruk en blijft als een opgezet hondje staan, totdat het paard een geluidje maakt en Lola weer als vanouds naar links en rechts springt. Alsof het een soort herkenning is.
Als de dames met de paarden het bos in gaan, duurt het even voordat ik Lola weer rustig heb. Ze is hyper en vergeet dat ze er is om haar darmen te legen. Pas tegen de tijd dat we het bospad aflopen huppelt Lola weer als vanouds naast me en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ik een heel vrolijk hondje naast me heb lopen. Nóg vrolijker dan anders…
10/7/12
