Kauwgom met zand
Kauwgom met zand
Het is nog erg vroeg, maar de zon schijnt al en verdringt de dauw erg snel. Het maakt de sfeer meteen prettig. Ik trek de sportkleding aan die ik gister heb klaargelegd. Hoef ik niet na te denken behalve me aan te kleden, de riem van de hond om te doen en een stuk kauwgom in mijn mond te steken. Dat moet zo vroeg nog wel lukken.
Ik loop normaal hard op de weg of in ieder geval de ietwat verharde weg, maar vandaag kies ik voor het bospad en ga enig moment in het bos linksaf om richting de heide en de zandverstuiving te lopen. Lola is blij, want als we de heide op gaan weet ze dat ze los mag lopen. En zodra de riem los gaat, gaat ze er als een speer vandoor om na een rondje om een verdwaalde boom op de heide net zo hard weer terug te keren. Ze rent in ieder geval ogenschijnlijk op iedere ondergrond net zo prettig. Dat ligt iets genuanceerder voor mij, want het bospad en de onregelmatige heide zijn een aanslag voor mijn enkels. Als ik vervolgens de zendverstuiving op ga, lijkt het alsof ik een beginnende loper ben. In no time gaat mijn tong richting de knieën en lijken mijn longen kleine vochtige plastic zakjes. Ik worstel me er doorheen en ben even jaloers als ik Lola dartelend voor me zie lopen. Dat dartelen genereert vervolgens zand, welke regelrecht naar mijn gezicht gaat en zich in mijn mond mengt met de kauwgom. Normaal vind ik kauwgom kauwen tijdens het hardlopen, voor het speeksel in mijn mond, wel prettig. Maar nu is het meer een interne scrub van de mondholte.
Echter, voor mijn agressie en frustratie die ik kwijt moet, omdat ik het weekend eigenlijk in London zou zijn, maar de betreffende vriend onverwacht voor zijn werk naar Brussel moet, is het goed. Als ik zo’n drie kwartier door het stof geploegd heb is London uit mijn systeem, maar weet ik ook weer waarom ik vroeger de atletiekbaan zoveel leuker vond dan het lopen van de cross in de winter.
13/5/12
