Droge hei en knisperend geluid
Droge hei en knisperend geluid
Het is nog vroeg als ik met mijn hondje de hei op loop. In de verste verte niets of niemand te zien. Heerlijk rustig en ik vind het een super begin van de dag, een half uurtje over de hei te lopen. Ik voel de droge grond onder mijn voeten, het schuurt min of meer tegen de onderkant van mijn schoenen.
Dan hoor ik een soort knisperend geluid en ik kan het niet helemaal thuis brengen. Eerst denk ik nog dat het de schuring tussen mijn schoenen en de droge hei is, maar het ritme is niet gelijk aan mijn voetstappen. Dan raast mij een klein hondje voorbij met een stok in de bek die zo groot is, dat deze over de grond meegesleurd wordt. De stok is zeker zo groot als ze zelf is. Dát is het geluid wat ik niet thuis kan brengen en Lola is zo trots op haar stok, dat ze er mee rond blijft lopen. Af en toe legt ze de stok neer, knaagt een keer en dan rent ze weer – met de stok – achter me aan.
Na ruim een half uur loop ik richting de wildpoortjes en Lola weet dat we dan terug naar huis gaan. Eerst kijkt ze me verontwaardigd aan, maar ze besluit dan toch met de stok naar me toe te lopen en te accepteren dat de riem meer om moet. De stok sleept ze nog zeker zo’n honderd meter met zich mee en als ze dan moe is, kan ze kiezen. Ze gaat of alleen in het bos uitrusten of laat de stok achter en loopt met me mee. Feitelijk heeft ze weinig keuze, want ze loopt aan de riem, maar ze bedenkt eerder dat het spelen met de stok leuk was, maar ook voor haar de dag weer begint. Blij loopt ze mee naar huis en weet dat ze zometeen een kat in huis heeft lopen, waar ze weer mee kan spelen … en dat is ook leuk.
29/3/12
