(Hardlopende) sneeuwpret voor de hond
(Hardlopende) sneeuwpret voor de hond 
Het is zaterdagochtend rond 7 uur als ik de hardloopschoenen aantrek, de veiligheidslampjes om de armen doe en Lola’s knipperend lampje aan de riem doe. Kortom, het is tijd voor hardlopen … maar dan in de sneeuw dit keer.
Het is schemerig als ik de straat uitloop en het midden van de weg is vrij glad. De sneeuw is platgereden door de auto’s en aangezien er toch nog geen auto’s zijn, ga ik in het midden lopen. Waarom zou ik het me moeilijker maken dan noodzakelijk. Zo niet voor Lola de hond, want Lola vindt sneeuw leuk en daar ben ik uiteraard pas net achter. Dit is Lola’s eerste winter en meteen kan ze zich ingraven in de sneeuw. Lola is slechts de helft hoger dan de gevallen sneeuw. Maar dat deert haar niet, ze volgt me goed in de sneeuw en ze vindt die hoge verse sneeuw aan de zijkanten veel leuker dan dat middenstuk wat ik voor mezelf uitgekozen heb. Maar waar we ook lopen, behalve dat het landschap fenomenaal is, loopt het ook heerlijk in die kou.
Soms maakt Lola een uitglijer als ze over een harde ondergrond schuift, maar dat heeft ze allemaal over voor hardlopen in de sneeuw. Haar kin is inmiddels net zo wit als de sneeuw, maar het staat haar goed. Natuurlijk gaat ze even op de rem als we langs de paarden lopen. Ik aai enkele paarden die ons begroeten, maar als eentje onder het hek door Lola met haar – voor Lola – grote hoofd wil begroeten, zet ze toch enkele stapjes terug in die lekkere verse sneeuw. 
Als ik haar oppak voel ik haar lijfje rillen, maar ze wil los en ze wil lopen. Beter ook, want al hardlopend houden we beide het lijf warm. We lopen nog enkele kilometers hard en het lijkt wel of ze steeds harder gaat rennen. Ik verhoog mijn loopritme, maar ben toch blij als we weer bijna thuis zijn. Thuis jaagt ze nog een minuut of wat achter Kees, de kat, aan en zoekt dan toch maar haar mandje op om bij te komen van het heerlijk koude avontuur. In no time is ze in dromenland.
4/2/12
