Een schaap met een rokershoestje
Een schaap met een rokershoestje
Lekker buiten hardlopen met Lola vind ik heerlijk, en aan haar enthousiasme te zien vindt Lola dat ook. Met de veiligheidsbandjes voor de hond en voor mezelf om, lekker midden op de weg lopen. De bosweg welteverstaan, waar niet meer dan bestemmingsverkeer komt. En aangezien ik in de schemering loop, kom ik normaal gesproken niet meer dan een fanatieke paardenman of –vrouw tegen.
Zo hardlopend op de weg doet Lola – uiteraard in de grasrand langs de weg – wel haar behoefte en dus moet ik er rekening mee houden dat ik hardloop met horden. Voorheen liep ik alleen en kon dus doorlopen, maar alleen die muziek op mijn oren was toch minder gezellig als dat kleine blije hondje naast me. Ik heb de te nemen horden er graag voor over.
Echter, sinds enige tijd nemen we meer horden dan die van poepen, plassen en iets interessants meepikken in de bek, namelijk de dieren observeren in de wei. Ik moet zegen dat koeien in het gebied waar ik vertoef inderdaad een unicum zijn en dus inderdaad een moment om even stil bij te staan. Nu zijn die koeien vrij stoïcijns, dus wat het kleine viervoetertje ook aan kapriolen uithaalt, geen koe die omkijkt. Zelfs het schelle blafje brengt deze gevlekte dames niet in beroering. Anders is het met de even verderop staande paarden. Even aaien en dan weer doorlopen dacht ik, maar niet Lola. Want Lola vindt die modderpoel bij de voeten wel interessant en de paarden blijkbaar ook. Nog voordat ze het zelf in de gaten heeft, staat zo’n – voor haar – enorm hoofd, pal voor het kleine hondje. Heel stoer gaat ze zitten met haar kopje omhoog, maar als dat hoofd uit nieuwsgierigheid dichterbij komt en ze haar adem wel heel dichtbij kan voelen, dienst Lola toch een beetje terug. Naarmate ze deze paarden ziet, wordt ze langzaam kind aan huis.
Vlakbij de paarden vinden we de shetlands en die zijn wel erg interessant voor Lola, want die komen iets meer in de richting van haar eigen afmeting. Niet heel veel, maar blijkbaar genoeg om de wei in te lopen. Als ze niet aan de riem zit, loopt ze zo met een van de shetlands mee. Alleen de schapen blijft ze maar vreemde wezens vinden. Zo’n relatief groot lijf en zo’n klein koppie wat je inderdaad heel schaapachtig aan kan kijken. Tot Lola uiteraard begint te blaffen, want dan jaagt ze alles op. Alleen valt een schaap ons beide op en we raken er gefascineerd door. Een schaap met een beetje morsige vacht begint, nadat ze opgestaan is, te hoesten. Eerst wat gemummel, maar net als ik door wil lopen valt me op dat ze hoest als een mens. Een mens met een rokershoestje, zo’n doordringend en aanhoudend hoestje, waarbij je normaal iemand een tik op de rug wil geven en zegt dat hij of zij door moet hoesten. Het zal er wel bij horen, maar ik begin het een beetje zielig te vinden. Pas als ook dit schaap weer in de weggelopen groep schapen is opgenomen, loop ik door. Ik zie Lola nog een keer omkijken en proef bijna compassie met het schaap.
“Kom” zeg ik tegen Lola “we moeten nog een flink stuk lopen meisie” … en Lola neemt vol enthousiasme weer de benen en holt zoals gewoonlijk even voor me uit het bos in. Heerlijk zo’n hardlooprondje met horden.
12/2/12
