Lopen met een Pyrenese berghond en een Shih tsu pup is complex
Lopen met een Pyrenese berghond en een Shih tsu pup is complex
Floyd de Pyrenese berghond van een vriend van mij is een hond waar je niet snel omheen loopt. Logisch ook, want zijn lichaam begeeft zich op heuphoogte … mijn heuphoogte welteverstaan. Echter, Lola mijn Shih tsu pup, komt nog niet veel hoger dan mijn enkels, maar staat haar mannetje. Dit alles maakt dat even een ommetje met de honden maken geen kleinigheid is.
Beide honden moeten even wat energie kwijt en Floyd blijkt van de stress ook nog eens vlaaien te vormen in plaats van normale darmuitwerpselen. Dat maakt even de darmen legen in zijn geval wel zo handig is. Een auto vol met vlaaien is immers ook geen pretje. Maar met het leeg laten lopen van deze grote hond, ben je er nog niet. Kleine Lola vindt zo’n grote hond machtig interessant. Dat deze grote hond de kleine pup niet eens ziet, en ik de kans loop met een geplette pup thuis te komen, vindt Lola zelf niet zo belangrijk. Waar Floyd is, is Lola en ze hobbelt rustig om hem heen, achter hem aan en af en toe manoeuvreert ze tussen zijn poten door. Dat de lijnen waaraan ze lopen daardoor verstrikt raken is niet af te wenden en dat maakt een ommetje plots een complexe bezigheid. Bovendien moet ik uitkijken dat niet een van die vlaaien van Floyd het hoofddeksel van Lola wordt.
En ik maar denken dat zo’n ommetje voor mens en dier ontspannend is…
11/1/12
