Door weer en wind…
Door weer en wind
Met ferme tegenzin stapt ze de deur uit, het trapje af, de tuin in. Ze weet inmiddels dat ze uitgelaten wordt en haar poepje en plasje mag doen. De ferme tegenzin zit hem in de regen die met bakken uit de lucht komt vallen en zo ken ik haar nog niet. Ik ken haar ook nog niet zo lang, want pup Lola woont slechts een kleine week bij mij. Nadat ze acht weken bij moeder, vader en zussen is opgegroeid.
Maar sinds ze bij mij is gaat ze blij naar buiten en behalve wanneer ze af en toe schrikt, bijvoorbeeld de katten die uit onverwachte hoek komen, is ze na nagenoeg zindelijk en gaat graag mee. Maar ze heeft nog niet veel meegekregen van het klimaat in Nederland en dat moet ze toch echt leren kennen.
De ferme tegenzin is echter snel gedaan als we het tuinpad aflopen en een ommetje in de buurt maken. De aarde met planten die in ruste zijn woelt ze graag om, de groenblijvers krijgen het te verduren, omdat ze er iets te graag mee speelt en de regen is ze al weer vergeten.
Maar het wordt lastiger als ze op de stoep een onoverkomelijke plas moet trotseren. Ik stap er met mijn laarzen stevig doorheen, maar haar kleine lijfje en bijpassende korte pootjes worden wel erg nat en ze gaat vol in de remmen. Het gemakkelijke ommetje is plots een blok aan het been en ze verroert geen vin. Ze kijkt me aan met een blik van: “Wat denk je zelf … daar ga ik niet doorheen!” En ik snap het ook wel.
Als ik naar haar toe loop zie ze een mogelijkheid om gewoon terug te lopen naar huis en pas als ik de lijn strak trek en haar optil, snapt ze dat ze er ook overheen getild kan worden. Als ik haar enkele meters verder weer neerzet, kijkt ze me nog een keer aan en heeft geleerd te stoppen voor een grote plas waar ze niet omheen kan. “Dat vrouwtje dat er niet vrolijk uit ziet met dit weer, tilt me gewoon op.” … ik zie het haar bijna denken.
13/12/11
