De wandeling
De wandeling
Het bos is nat zo na een dagje vorst in combinatie met natte sneeuw. Ik heb mijn hoge laarzen aangetrokken, zak een centimeter of wat weg in de blubber, maar het trage zonnetje schijnt wazig door de deels kale bomen. Het ziet er tijdens de donkere dagen voor kerst heel aangenaam uit. Over mijn schouder hangt een grote tas met een luipaardprint en aan de voorkant zit een opening. Door de opening steekt het kopje van poes Kees. Keesje, de perzisch colourpoint is graag buiten. Maar ze is ook nieuwsgierig en zonder lijntje buiten lopen vind ik niet verantwoord. Inmiddels loopt ze graag aan het lijntje met me mee, maar vandaag even niet. Kees loopt nog met zo’n lampenkapje op haar hoofd, want haar oog je zwaar ontstoken. Dat maakt dat ik het niet verantwoord vind om haar los te laten lopen en als ik de blubber in het bos zie, is dat maar beter zo.
Lola, de kleine shih tzu, moet voldoende beweging krijgen en dus gaat Lola gezellig mee aan het lijntje. De bagger deert haar niet, al kijkt ze wel argwanend als er weer een plas opdoemt. Een plas die voor een pup als zij al snel als een uit te kluiten gewassen vijver is. Kleine takjes zijn wezenlijke obstakels voor haar, maar trotseert ze groots met haar ietwat pedante houding. Het bospad lijkt eindeloos en ik besluit enig moment achter het hek te kijken. Het hek waarachter wild gesignaleerd kan worden, maar behalve zo nu en dan een jong hert – als je heel vroeg bent – valt er weinig wild te zien. Bovendien ik heb Lola bij me … ze blaft ongetwijfeld ieder dier weg. Vooralsnog blaft ze tegen takken die haar weg versperren en vogeltjes die snel wegvliegen als ze met haar imposante minilijfje in de buurt komt.
Kees heeft een perfect plekje in de tas en aanschouwt het natuurtoneel en Lola’s kapriolen. Haar gezichtsuitdrukking zegt genoeg en enig moment begint ze zich te roeren. Ze wil niet meer in de tas en als ik haar eruit haal, zie ik hoe blij ze is. Ze zoekt wel meteen het pad op en zet hem, gelukkig voor mij aan het lijntje, op een rennen. Dat Lola denkt dat Kees wil spelen is een misvatting, want ze krijgt een tik op haar bol. Kees wil rennen zonder puppy achter zich aan, ze wil genieten van haar (schijn) vrijheid en de natuur op haar eigen manier in zich opnemen. Wat druppels die van de bomen vallen deren haar niet en het zonnetje wat zich even laat zien, laat haar met extra plezier het pad afrennen. Bijna loopt ze ons huis voorbij, maar net op tijd maakt ze een bocht naar de oprit. Ze kijkt niet op of om … en gaat er vanuit dat Lola en ik haar vanzelf volgen naar huis. Ze heeft gelijk … we zijn weer thuis.
20/12/11
