7 miljard mensen en toch eenzaam
7 miljard mensen en toch eenzaam
Ik kom de laatste tijd noodgedwongen weer wat vaker bij de dierenarts. Poes Keesje heeft een zwak oog en dit is vaak ontstoken. Nu loopt ze weer met zo’n “lampenkap” rond. Omdat mijn dierenarts niet echt naast de deur zit, ben ik wel eens te vroeg en breng ik meer dan gemiddelde tijd door in de wachtkamer. Met stijgende belangstelling volg ik de gesprekjes van de mensen die met hun zieke dier de kliniek aan doen.
Maar wat me sinds enige tijd opvalt is dat ik ook regelmatig dezelfde mensen zie. Mensen die, als ze een en ander rond de ziekte van hun dier wat efficiënter zouden plannen, lang zo vaak de kliniek niet aan zouden hoeven doen. Maar mensen plannen niet efficiënt, want het praatje met een van de assistentes achter de balie, een van de dierenartsen zelf of de mede dierenliefhebbers die zitten te wachten, is erg gewenst zo niet noodzakelijk om de eenzaamheid even achter zich te kunnen laten.
Een van de assistentes achter de balie bevestigd dat er dierenliefhebbers zijn die een pilletje, een drankje of speciaal eten apart komen halen en dan ook nog eens extra veel tijd nemen. Maar ook andere bezoekers van de kliniek voor laten gaan en iedere mogelijkheid, waar dan ook binnen de muren van de kliniek, aangrijpen om te kunnen praten. Praten over wat dan ook, want het is niet belangrijk waar over gesproken wordt, als er maar gesproken kan worden … en feitelijk is dat triest. Want blijkbaar zijn er in de eigen omgeving niet genoeg mensen die naar elkaar omkijken en andere mensen laten verpieteren.
Een van de dames, ik schat haar rond de 50 jaar, spreekt me regelmatig aan en als ik vraag waarom zij zo vaak moet komen zegt ze dat ze een katje heeft wat erg ziek is. Maar de grote rode kat op haar schoot ziet er blakend uit en ik zie de assistente achter de balie vreemd opkijken. Ik babbel met haar wat over mijn katten en zij over haar katten. De taxi die haar moet komen halen blijkt ze nog helemaal niet gebeld te hebben en dus vertoeft ze weer zo’n 30 minuten extra in de wachtruimte.
Als ik aan de beurt ben met Keesje hoor ik haar het gesprek meteen doorzetten naar een man in de wachtkamer die met een boxer met kreupele poot zit te wachten.
Het enige wat in me opkomt als ik de behandelkamer inloop is hoe triest dit is en dat we het met 7 miljard mensen op aarde niet voor elkaar krijgen om het eenzame gevoel van veel mensen te verdrijven. Ik houd mijn hart vast voor de feestdagen.
30/11/11
